Mijn wolken, mijn gedachten
mijn vluchtige onschuld vrij
in blauw, even er zijn
als voorbijgaande vraag
of het blauw is wat ik ervan denk
of dat het mijn wensen verwenst

Het vertrouwde blauw
omvat mij, omvat alles
als hemel om de aarde
als de belofte dat ook ik
eeuwig in het grote
opgenomen ben

ofschoon dat leeg is
en zo het uiterste
oordeel velt, over
mijn ijdele gedachten
mijn gelovige illusie
dat het alles is

In de droomtuin vier ik
de schoonheid van alles
dat me bevalt
Nergens lijklucht

ieder een bloemengeur
op zijn paradijselijke lichaam
met hemelse zintuigen

zoals Adam en Eva
en er valt niemand

en niets te verliezen

Genoegens in overvloed
ieders wensen vervuld

omdat ze veranderd zijn
en elkaar niet meer bijten
De volmaakte wereld

waar het leven niet meer is
wat het was, niet zoals wij
het kennen, een tuin waar
onze tijd, de tijd, niet bestaat

Twintig treden, vijf voet
loop ik af, het duister in
van begraven geheimen
aan de rand van de oase

Twintig treden, vijf voet
loop ik in de opgraving
naast de ondiepe greppel
die ooit vijver was

Ontdekt vanuit de hemel
vaag aangestipt in het zand
door afwijkende meetwaarden
van de ondergrond

Het licht weer in
waar een man op de wortels
van een oude boom zit
en naar me kijkt

Gebiedend wenkt hij me
wijzend naar zijn waterfles
en ik besef
dat hij de antwoorden weet

op de vragen die ik zal stellen
wanneer hij er niet meer is

Het is vanzelf gegaan
het africhten van mijn lichaam
het eten, poepen en slapen
op vaste tijden, de grenzen

die me straffen
als ik er overheen ga
om bewust te genieten
van de vrijheid die ik niet had

als baby, toen ik nog zuiver
een waarnemer van de wereld
was, een stormend rustpunt
een hemel van de grenzen

hemel van de constellaties
die ik tekende, mijn kaarten
van de ineengevlochten patronen
om mij heen, de grenzen

van wat ik wist, van wat ik weet
veilige muren met ramen
als ik nog verder wil
mediteren

Onzichtbaar is mijn hand, waarin
de aarde ligt, ik streel en sla haar
trek er vuur uit, stapel ijs op

ik breng haar hagel, sneeuw en regen:
Houd van mij!
Ach, houd van mij!

     De mensen hopen mij te zien
     en uit mijn mond te horen wie
     ik ben en wat mijn plannen zijn

     ze zoeken de geheimen
     van het leven, ze vragen:
     Houd van mij!

Ze zoeken toegang tot de hemel
tot de macht over veiligheid
geen onberekenbare wind

maar Amma Appa
om voor hen te zorgen:
Houd van mij!

Soms waait er in mijn hoofd een slechte
wind, een duivel die duivels najaagt
in een ander of

een verongelijkte hoogmoed
die zichzelf bevoordeelt en vraagt:
Houd van mij!

     Bij wie kan ik voorspoed kopen
     (levenslang en met garantie)
     welke opties zijn er

     wat in hemelsnaam moet ik
     en zal ik daarvoor doen?
     Ach, houd toch van mij!

Ik prevel gebeden en volg
hun status elke dag: Verzonden!
Eigen actie is gezien

artikel twee niet toegestaan
dus bid en smeek ik:
Houd van mij!

Ketens van vijf keer handen geven
hebben een net om mij geknoopt
dat me verbindt met iedereen

op aarde, zeggen ze, met de wereld
die mij toeroept:
Houd van mij!

     Daar kan ik echt niet aan beginnen
     naastenliefde prima, maar
     fysiek en financieel

     heb ik mijn grenzen
     en dan nog, wat is het antwoord
     als ik jou vraag: Houd van mij?

Houden we niet allemaal
het liefst van vrienden
uit een eigen groep?

Daarom luister ik dus
binnen mijn eigen kringen
en zou ik willen weten wie

     ik kan vertrouwen
     en wie mij wil hebben
     voor de heb

     want zonder vertrouwen
     kan ik niet terugzeggen
     Ik houd van jou

Op lege plaatsen in de stad
sta ik stil om te kijken
of er toch iets is

Want aandacht moet
afgeleid worden van wat je wilt
ongezien houden, zoals

God onkenbaar is, gehuld
in het heelal en verborgen
onder de onzichtbaarheidsmantel

van een religie, dat opzichtige
gewaad van gebruiken
en heilige woorden

Net als leegtes
laten ze niets zien, alleen het niets
als dat zou bestaan

En toch let ik op
of er iets merkbaar is
van het geheim van alles

Mensen willen geloven
in hun eigen belang, blijven
stralen na hun dood, ook

dromen ze graag elders
te zijn dan waar ze zijn
en hopen ze op beter

en op liefde, dat heilige
verhaal dat mooi maakt
wat hun tomeloze lust doet

Ach, Geloof, Hoop en Liefde
zijn romantische gedichten
zonnen van geluk als je wilt

of ficties als je durft te leven
zonder Genade en voorrechten
die je voor jezelf houdt

want alles is voor iedereen
maar wat je hebt gekregen
hoef je niet te geven?

Nu ik er terugkom, zie ik het pas
als een paradijs, dit groene land
de bloemen, het gouden graan
al de rijkdom die ik normaal vond

Nu overweldigt het bekende
mijn nieuwe ogen, vervult het me
met een weemoed al voor
ik aan weggaan denk

Of zal ik blijven voor de rest
van mijn leven, best wetend
dat het zielshart werken is
om samen te slapen

wolfmensen en schaapmensen
koe-, beer- en slangmensen
Het is hartwerken in het paradijs
voor genoeg stro voor iedereen

De god van de donder en de zee
is de gevaarlijkste, hij plundert niet
hij verkracht niet, maakt geen slaven

hij schudt de aarde, de huizen
storten in en de vlaktes scheuren
open of verdrinken met alles wat leeft

in de vloed die hij opstuwt
De mensen lijden en sterven
eeuwen later weten we het nog:

vruchtbare akkers onder de Zwarte Zee
het verdronken leger in de Rietzee
de begraven muren van de fiere stad

en ruïnes in het kale land van Argos
de beroemde rivalen tezamen vernietigd
door bevende aarde en beukend water

We weten het nog, uitkijkend over de oevers
van de Panitsa en de Kleine Meander
waaronder de boze god ligt te slapen

Haren op slag van zorgen
wit geworden, ineenkrimpen
uit angst en een rozige huid
op lichte voeten bij verliefdheid:

gedaanteveranderingen
zijn heel gewoon
zelfs het zalige lichaam
na een kruikje mede

dat goddelijke voedsel
dat onmiskenbaar in alle cellen
onsterfelijkheid giet
bij ieder die het drinkt

het vergeefs gezochte goud
waarvan de machthebbers
en alchemisten droomden -
door bijna iedereen vergeten

na - de vrome verlossing
van de ziel, de plagen
van de welvaart en het brouwen
met gist, gagel en hop

Wat mijn hersenen zo goed kunnen
kunnen ze niet nog een keer:
ondersteboven
oogbeelden recht zetten

Ik heb het geprobeerd
met een film
en werd misselijk
van de wereld

duizelig tot in mijn darmen
zoals in Villa Volta
waar ik me schrap zette
tegen de zwaartekracht

Alleen met gesloten ogen
kan ik ontspannen hangen
in touwen of op mijn kop staan
als een tarottwaalf yogi

en vertraagd bestaan
zwevend van alfa naar delta-
golven de diepte in
mijn fantasie van het eeuwige

leven

De snelheid van de trein trekt
voor mijn ogen de massa uit

de wereld, vormeloze strepen

tekenen onwetenschappelijk de formule
van Einstein op de ramen

Soms is even in beeld
wat het is, als je stil staat

Dan kun je zien
wat het is, iets tijdelijks

in zijn raadselachtige vlucht
van schijnbare illusies

Alles bestaat
onwetend hoe

Als een deur geen deur is
maar schilderkunstig oogbedrog
dan waardeer ik dat nog
maar schulden als erfenis
of een romantisch huwelijk
in Paris l'amour dat mislukt

zijn zeker geen dromen
die ik uit wil laten komen
De sprookjes houd ik liever in stand

Dus wijs ik op een positieve kant
of speel ik dat het goed gaat
en er niets op het spel staat
Maar leeft een boom als hij ruist?

Wat is waarheid? Zijn illusies juist
te herkennen aan de schijn
net zo echt als echt te zijn?

Of echter nog, als geluk
nagespeeld wordt in een stuk
want trouw en twijfel lijken veel
authentieker op toneel
lijken daar meer zin te geven
dan mogelijk is in mijn eigen leven

De wereld is verdeeld
maar ik leerde de stukjes
samen te binden

tot patronen, en toch
zag ik steeds meer verschillen
dus zocht ik naar verbinding

in godsdienst en de Ene
ziel van de mensen
waarin je geloven moet

omdat ze niet te zien is
in de verdeelde wereld
waarin ik overlevend leef en

de ander een vreemde is
hoeveel ik ook van hem weet
zelfs als hij mijn liefste is

blijft er genoeg te raden
Ik noem het geheimen
dat komt in de buurt

van het mysterie

Er zij licht, en er was licht
uit duisternis big bang alfa
de eerste dag het begin
van alle dagen van de geschiedenis

tot aan de laatste dag
in het omega hypergat
de weg, de waarheid
het leven en alles

is beschreven en vastgelegd
in hologramsnippers, alles
wat bestaat bestond en zal bestaan
het heeft zich uitgezet in de tijd

en de ruimte weer samengebald
het verzamelt zich in Het
ultieme hypergat dat alles ziet
en alles weet, en het staat stil

Genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
te voeden en te ademen

de allerkleinste trillingen
van de alziel in te ademen
het wetende bewustzijn

van liefde en dood
alles wat ik weet
als ik niet denk

Dus genoeg gedacht, het is tijd
om te leven en te doen
vormen te geven

aan mogelijkheden, aan de kiemen
van mijn hartstocht en mijn wil
vormen te geven aan liefde en dood

Omdat alles alles is
helemaal zonder niets
en uiteraard toch
ook al het niets
van het heelalles is

niet alleen het ondenkbare
wat er ooit was
voor het begin
van de sterren
en wat er zal zijn
na het bestaan
van de sterren

maar ook de illusie
van de tijd
waarin wij leven
en denken iets te weten
van wat alles onwetend weet

Wanneer ik voel dat er iets hogers is
voel ik juist mijn lichaam

Niet kijkend vanuit de diepte
of er een ladder is, maar
onbegrensd, en dan
weet ik dat Het niet bestaat
als hoger, maar in alles
dat ik aanraak, dat ik denk
dat ik in- en uitadem

Wat ik voel, is niet de afstand
maar de nabijheid van het al
verzucht ik vanuit de diepte
van mijn ziel, die niet bestaat
zoals ik heb geleerd, maar
die lichamelijk is, dat voel ik
wanneer ik voel dat er iets hogers is

In warme schaduw zit ik
onder het geurende heilige
de wereld te beschouwen

in openbaringen, wanend
wetend wie waarom wat wanneer
waar waarmee, en dat ook

de witte bergen heilig zijn
bloedeloos koud, dan weer warm
altijd onaanraakbaar, daarom

omarm ik de wereld-
boom, het sterke, buigzame hout
van de grootste bogen

die verder schieten dan mogelijk is
met andere bogen, met pijlpunten
en gifpotten staan ze tentoongesteld

in het museum
als de driemacht
van de snelle dood

Koerende duiven in de bomen
van moeder aarde en de hemel
de woning van de geest

wiens adem rustig ruist
in de bladeren en het brons aantikt
als ketelmuziek die met ons spot

De orakelpriesters luisteren
en trekken schijnheilige gezichten
Fluisterend beraden ze zich

om verstandig en met gezag
raadsels uit te spreken
over zielszaken en politiek

hier in de bossen op de bergen
tussen de eeuwige sneeuw
en de oevers van de zee

De kinderen vragen waarom
we wonen waar we wonen
hoe we zijn gekomen

aan de antieke lamp, en waarom
ik niet alle antwoorden weet
Ik tover

er verhalen uit
levensverhalen
van pijn, verdriet en succes

met wat opschepperij
glad dichtgesmeerd, glanzend
van genoeg betekenis

om ze te laten overleven
houvast en troost te laten
geven, hoop in bange dagen -

anekdotes, stijfgeklopt
en ingedikt tot ze stevig genoeg zijn
voor anderen om te bewaren

en robuust genoeg om te onthouden
en door te vertellen, verhalen
om door te vertellen

Het is warm hier beneden
Het bitumen schuurt in de klei
Het dampt in de poriën
Het is een stoomkraker

met een schoorsteen
die zich vult met etheen -
onder de stop, de navel
van moeder aarde, tot in

Een nieuwe sterrenmaand
Een heilige show begint
Een vrouw naar de kruk geleid wordt
Een man onder haar de navel opent

hem plechtig neerlegt
onder het baldakijn en de priesters
uit de stank gaan staan om met
geveinsde aandacht te luisteren

Ze raakt bedwelmd en raaskalt
Ze is in een trance van onwetendheid
Ze wordt licht in haar hoofd
Ze verliest steeds meer hersencellen

Voor de priesters is het helder
Ze hebben het goddelijke antwoord

gegoten in hexameters en herhaald
tot ze het feilloos konden opzeggen
als vertaling van de wanklanken
uit de mond van hun gevangene

die ze dienen voor het oog
van boeren, burgers en gezanten

aan een voet van het huis
van de goden, de witte berg
van zwakke kalksteen
op het kruispunt

van verborgen scheuren
waarin de grond is weggezakt

's Avonds stijgt de hitte op
en mijn bloed verkoelt
Ik dwaal rond over de rotsen
en bergterrassen en snuif naar sporen

van het zoete gas dat al eeuwen
succesvol het verstand tart

De gezanten van Athene
in hun comfortabele rijtuigen
democratisch ontdaan van opsmuk

zijn voornaam van onvermogen
om een besluit te nemen, verdeeld
door al de nuances van het verstand

Ze zullen moeten wachten
want we hebben nog geen nieuws
van onze informanten

We besprenkelen de geit
met lauw water, ze bibbert niet
dus de god zal niet spreken

tot de sterren weer goed staan
en we geïnformeerd zijn
over de politiek van de vorsten

We sparen kosten noch moeite
Wij zijn de toegewijde priesters
van een vooraanstaand adviesbedrijf

Ik zie mensen om me heen
slechte daden verrichten
zelfs binnen families
zorgt niet iedereen
goed voor elkaar

Ik leerde het al als kind
luisterend
naar de oude verhalen
die bejaarden vertellen:
mensen denken zich groter

dan ze zijn, tenzij
ze een dienaar zijn
en zich klein maken
om deel te hebben
zoals vroeger ooit

Ja, zoals vroeger
kan het nu weer zijn
Op mij rust de taak
om dat te regelen
en het gezag van de Heer

in de stad en het land
van mijn leven te vestigen
om met woord en zwaard
mijn leven te wagen
voor ieders voorspoed

Was het vroeger beter of morgen pas?
Het valt niet te bepalen, alles verandert
en de werelden van toen en nu lijken
slechts erin vergelijkbaar dat het goed gaat
tot het keerpunt: teveel mensen
voor hun manier van leven

Groepen zitten elkaar in de weg
Ze willen zich niet verenigen
en houden vast aan hun helden
die eeuwig leven omdat ze het
onmogelijke deden en in bange dagen
hoop en troost bieden, naast wrok

Ze wijzen eeuwige vijanden aan
voor een altijddurende oorlog
om voor iedereen een plaats
in de hemel te veroveren, ja wij
gewone mensen zijn geboren
als goddelijke kinderen!

Als kind geloofde ik
in God en het eeuwige leven
maar
de volwassen twijfelden

Als gelovigen geloven ze
en hopen ze, steeds
in het volle besef
van hun tekortkomingen

Ze geloven, hopen en bidden
toch waarachtig te zijn
bang dat hun goede daden geen
briljanten zijn in Gods alwetendheid

maar vlekken schijnheiligheid
op hun netste kleren
in het gebedshuis
voor het koninklijke bruiloftsmaal

waartoe zij geroepen zijn
als zwervers, zonder verdiensten
bezorgd of God hun ziel op tijd zal hullen
in de schone kleren van zijn genade
zijn

Na het vertrek van de Romeinen
waren we weer eigen baas
in oorlog met elkaar

De adjudanten grepen de macht
eerst de randgebieden
daarna het middenland

Alleen achter de bergen blijven
de bewoners zich nog verzetten
verlangend naar een eigen koning

Zoals ooit
zijn zwaard blonk
blinkt zijn zwaard

onwrikbaar geklemd
in de ogen van de mensen
die dromen van een vredig leven –

een overgeleverde belofte
voor ooit, maar helaas
is het zwaard verdwenen

Ze zit daar maar
als een sterke magneet
Mensen komen en gaan
genezen naar huis, zeggen ze

Ze moet wel een heilige zijn
een nieuwe, die onder ons is
Ze heeft niets nodig, ze geeft
alles meteen weer terug

Mensen die hoop geven
ontvangen hoop, mensen vol liefde
krijgen nog meer liefde
De teleurgestelden vertrekken

diep teleurgesteld, en agressieve bezoekers
slaat ze neer met hun eigen woede
Wensen en verwensingen ketsen
op haar af, zo vol van alles is ze

een zwarte ster, een vol niets
waarin geen ruimte meer is –
volledige zwaartekracht, zichtbaar
in alles dat ze terugkaatst

We zijn geen vriendinnen, maar
ik knik haar toe, ook mijn hand
buigt als groet, niemand kan dat

zien, voor de zekerheid
houd ik afstand, iedereen kan
me kwaad doen

De mensen spugen naar haar
sinds het zoontje van de buren
ziek is en de koorts oploopt

Vorige maand trokken ze haar
het huis uit, trokken ze haar
de kleren van het lijf

sloegen ze haar
het meertje in en dreven ze haar
naakt door de straten

Er zat bloed in de courgette
die de baba haar gaf, iedereen
heeft gezien dat ze een heks is

Het jongetje is weer beter, maar
de buurman heeft recht op haar
land vanwege zijn kind, zeggen ze

Soms is nadenken moeilijk
maken wat eenvoudig is, maar
ongemakkelijk om toe te geven
en toch zijn de kinderen blij
met wat hun ouders uitleggen

bijvoorbeeld dat ze moeten leren
om Het Kwaad te wantrouwen
het heeft praatjes en geeft vrijkaartjes
die je na het leven zult bezuren

Je weet wel dat het niet waar is
niet eens van horen zeggen
en lang niet iedereen denkt er zo over
dus zolang het niemand menens wordt
kun je gewoon je gang gaan
hebben de oudere kinderen ontdekt

Wat schaadt Het Kwaad
anders dan de tere ziel
van de volwassenen en de bestwil
die zij voor je hebben bedacht?
Slachtoffer zijn of dader -
het is een duivels dilemma

Het is niet persoonlijk
wanneer het tegenzit
ofschoon ik verstandig leef
want we doen alles samen

in de karmamixer
van driften en deugden
en van moment tot moment
veranderende omstandigheden

Mijn leven duurt te kort
voor een eigen karma
Dat komt later pas
uit de karmamixer

als een druppel in het brouwsel
Meer ben ik niet
onbelangrijk, ook
als ik beroemd ben

Als wilde ganzen landden hier
vissers en monniken, anderen

voeren verder en ontdekten Amerika
maar ze kwamen terug

langs het noorden, Thule
waar het gloeiende stenen regent

waar het land brandt en de rotsen
zwemmen tussen kokende fonteinen

Daar zijn de poorten van de hel
en de paden naar de hemel

de reusachtige ijsgordijnen
boven de wolken

Ze kwamen terug om te vertellen
over deze wonderen, te bijbels

om ze geheim te willen houden
voor hun familie en vrienden

En de nieuwe wereld
vergaten ze

De boog van de zon: geteld
met streepjes en stenen
die de schaduw laten zien

van de dagen, het verschil
in de reis van haar licht
en het ritme van de regen

van wende naar wende
Tijd kun je meten
in halve jaren

en zien met tussenpozen
van enkele weken, maar
zonder stenen en streepjes

merk je er niets van
dat je een tijdgrens passeert
zoals varend tussen de Diomeden

de telling niet meer klopt
met de werkelijkheid
Kalenders zijn fictie

jaren ook, ze hebben geen grens
geen dagen voor en na
die anders zijn

elke dag is nieuw
en uniek als getal
in een reeks zonder einde

zo gaat het leven
dat wij allemaal leven
alsof er geen einde is

Glad water in de gracht
zien en dan zonder
nog te kijken denken

aan de kouwe drukte
van rondspringende moleculen
de vliegensvlugge vonken

van ons trage verstand
met zijn buitenposten
de netvlieswachters, zij

hebben er vergrootglazen voor
nodig om verschillen te zien
in het ademloze water

en die noemen ze tijd
en massa, dus ruimte
kortom het bestaan

dat verlangzaamt
naarmate je meer afstand neemt
In het oneindige gedacht

staat alles stil
in verzamelingen nu
onstoffelijke foto's

van nano seconden
en die noem ik
eeuwigheid

Ondanks schreeuwers
schoften en schurken

ondanks opportunisten
intriganten en profiteurs

plunderaars, moordenaars
en verkrachters geloof ik

en ondanks mijzelf, mijn
zorgen, angsten en trots

mijn gierige gulzigheid, gevlei
ongeduld en afgunst geloof ik

in een betere wereld, eerlijke
rechtspraak, gelijke kansen

steden en dorpen zonder onder-
drukking, wreedheid en verspilling

In zo'n leven na mijn dood geloof ik
in mensen zonder angst voor elkaar

Ik kende de buitenwereld
uit verhalen: er zijn wouden
en vreemde mensen, gemene ook
Maar altijd komt er iemand
om te helpen, en ik leerde

je kunt een held zijn
Het gaat om de afloop
(het zalige leven begint pas
  bij het happy end)

Zo werd ik groot
en de wereld groeide met me mee
zodat mijn buitenwereld steeds verder
weg kwam te liggen, en ik leerde

het dagelijkse leven is saai en
het is ondoenlijk om een held te zijn
Maar mijn zoontje wil
dat ik iets spannends vertel

Dus ik haal brouwsels
bij de tovenaars van verhalen
Ik roer en kook ze op
Ik laat hem smullen

popelend
om gauw zo groot te zijn
dat hij zelf de wijde wereld in kan
op reis naar het happy end

en ik verzwijg hoe ver het is
en dat het elke dag weer verder
verschuift naar de toekomst
waarin wijzelf niet voorkomen

Achteraf is alles duidelijk
te zien in de hemel, dus
stuurt een onzichtbare hand
de sterren, zon en maan
zelfs de koningen op aarde

zeggen ze zelf, afhankelijk
van hun vertoon, uiteindelijk
is geen leger sterk genoeg
om hen te redden, dus
is het wijs om te knielen

maant de leraar met de zalf
die uit vrije hand volmaakt
cirkels tekent op het bord, dus
zit hij aan de linkerhand
van de burgemeester van dienst

die de gouden draden ontvangt
voor het baldakijn van de macht
die hij dient of denkt heilig heilig
heilig te beheersen, bedwelmd
door wierook en bloed, dus

weeft hij verder
aan zijn onzichtbare hand

Bij de brug onder de Tuin
der Dichters zit ik te kauwen
op de wereld zoals ze is
Ik zie de mensen gaan
jong, moe of roekeloos
de beschermheilige tartend
die aan de binnenspiegel bungelt
Laat in de avond lopen ze in de berm
met bagage of sprokkelhout
op hun hoofd, kruizen om hun nek
op de schouders van hun ziel
en als hangers in de kledingkast

Het Symbool is overal
Op het plein heeft het gaten
van de spijkers, uit het koper
spuit levend water
De verlossing komt pas later
het is treurig gesteld met de mensen
ik zie het aan de gezichten
van Jezus in de winkels
Droevig kijkt hij me aan
Te koop voor weinig geld

De apocalyps overleeft elke vrede
Oogsten mislukken, macht wankelt
en raakt op drift, ontevreden
zonen worden geboren en
nieuwe oorlogen uitgevochten

Uit de wonden groeit welvaart
die van een ander is
van een wolf
in schaapskleren, van schone schijn:
de verraderlijke verleiding

om voorvaders bij te zetten
in het Museum van Legendes
en hun missie te vergeten
onder de vlag van de traditie
Leve de Nieuwe Tijd

Wacht maar, let op
de tekens, ook deze
strevers gaan verloren
gedoemd tot ondergang
zoals voorzegd is

De groene engel is overal
Ik wil me op haar wreken
maar de paarden briesen

van geluk, oren naar voren
Ik lik aan de stenen
maar ze blijven hard

Ze regenen op me neer
en scheuren
mijn kleren

De mannen kijken weg
Ik kan hen niet geloven
te bitter is de nasmaak

van hun liefde, te hard
om mijn hart de klem
van het recht dat zij preken

alsof ze groene dienaars zijn
van een voorzienigheid
die geen fouten toestaat

De tijd die komen zal is al geweest
de vale hengst, de pest, het wildebeest
de winnaar, tronend op zijn schimmel hoog
zegevierend met de koningsboog

het maaien van de rode paardenstaart
de zwarte met een schaal die alles weegt
wat voor zijn hoeven uit is weggeveegd
door bliksemflitsen van een hemels zwaard

Wie slechts de dagen wil, en niet de nacht
leeft als een lam, geschoren voor de slacht
in vage angst, gesmoord in zielig geblaat –
hoe zou het kunnen weten wat er komen gaat?

De gang van zaken maakt ons bereboos
we wreken ons, meedogenloos en zoet
we zullen baden in fonteinen offerbloed
en spottend roepen: Adieu! Sterf goddeloos!

We lachen om de anderen en om hun juk
het rationele uitstel van hun dagelijks geluk
we lachen om de oude mannen en hun macht
die dromen van herwonnen levenskracht

Beklaag hen, want ze accepteren niet
hoe vluchtig zij bestaan als parasiet
beklaag hen vrolijk om hun denkendom
en vraag bij alles dat je doet: Waarom?

Alles is een voortzetting
van vervlogen tijden
die we kunnen dromen
als houvast in ons leven

Rotsblokken en stuwwallen
eeuwige sneeuw, machtige
rivieren, trekvogels en woudreuzen
de aarde uit sterren geboren

     Het is zoveel groter
     dan de nietige droomwerelden
     die onze aandacht verstrooien
     als gehoopt houvast in ons leven

     Maar de verhalen van kunsten
     wetenschap en politiek
     die ons verdelen in verschillen
     zijn te klein om ons te verenigen

Het smalle pad is beter
leer ik van de volwassenen
die klagend gemakkelijk
de brede wegen gaan

Zo eenvoudig is het niet, dat
zul je nog wel merken, zuchten
ze, dit is de echte wereld
niet de ware, dat weten wij

maar al te goed. Bedriegers
denk ik, daar doe ik niet aan mee
lopen jullie maar zonder mij
de oude tredmolens rond

met doemaars moetmaars laatmaars
de vijanden, die bondgenoten zijn
in de slappe stappen ondeugd
waar geen politie aan gewaagd wordt

want naïef moet je niet zijn
Heel de wereld doet mee
Zo zijn wij kleine ikken
gekomen waar we zijn en

we hebben een lief die wil
wonen in een gewoon huis
met gewone kinderen. Verrader
denk ik, iets ergers bestaat er niet

Wanneer mijn geweten er niet uitkomt
bang om flauw te vallen van mezelf
moet ik me behelpen met wetten

de boeken noodverband
voor bloed dat ik niet wil zien
voor een wond die ze hadden moeten voorkomen

Desnoods vechten we het uit
in de rechtszaal of met God
aan onze kant, ik heb hulp

van advocaten en soldaten
priesters staan me bij
het hoogste woord is aan mij

Desnoods zet ik de wereld stil
tot er nieuwe wetten zijn
en dan begin ik opnieuw

bij leven en welzijn

Met aandacht
schiepen de mensen
problemen, het ene na het andere
wierpen ze de lege voorwereld in

Ze misten normen, bedachten die
en waren tevreden met alle deugden
en ondeugden om van dag tot dag
te beleven, en ook in de nacht

Ze wilden alles beheersen
en schiepen goden en leiders
met macht, om wreed te zijn
zonder strijd in hun hart

De leiders organiseerden het
met geheime politie en milities
met foltering en verachting
en de mensen vonden het goed

Het werd avond en morgen
de morgen van de vierde wereld
van de taboes en de dromen
van onbereikbaarheid en hiernamaals

Iedereen en alles kan gevaarlijk zijn
pas op, wie en wat je aanraakt
ook bij huisgenoten, buren, vrienden
lieve collega's en leuke mensen

Houd liever virtueel contact
laat de machines maar samenwerken
want voor ons in de vijfde wereld
kan het fataal zijn

Ik heb eeuwen nagedacht
over alles
wat ik niet begrijp
en het kan niet anders

dan zich openbaren
van tijd tot tijd
Ik Besta, zegt het
en meer zegt het niet

Er valt geen beeld van te maken
Soms zijn mensen daar jaloers op
want jaloers zijn ze
Dat dichten ze toe aan Ik Besta

Het is een mislukte theologie
en daarom hardnekkig
Het is ons beeld en gelijkenis
Niemand mag er aan komen

Het zou kapot kunnen gaan
en dan heb je niets meer
om jezelf te verbergen
voor Ik Besta