Het raadsel van het drijven
schepen, de rivier, reiger
kraai, ekster, Senex en Safinur

open lijn, heimwee
naar goede manieren
radiostilte, afwezig

in het café, tocht in het vertrek
hout van het balkon, albumblad
achter glas, nieuwe veters

de broekbewapperde mens
uit het dorp, iemand van ons
het leven zelf, waar ik nog ben

Elkaar ingraven voor de overgave
aan een kus

met hoge billen wegrennen
om in de zee weer glad te worden

heimelijk voelen
waar geen woorden voor zijn

de eigen taal
van de liefde leren

die nooit saai is, nooit afdwaalt
en altijd verder weet te gaan

waar belemmeringen zijn
kramp in mijn kuit

Bloot met jou
in de duinen

Jezelf geruststellen door anderen
de mond te snoeren met uitspraken
over het leven: je enige zekerheid

Misschien is er meer, moeten we
ons voorbereiden, onwetend
waarop, behalve dan op dat
nietszeggende doodgaan

alsof dat ons doel is
of de uitkomst van ons leven
alsof

de dieren en de planten die leven
om te leven en anders niet
zouden bestaan, er niet toe doen

Het houdt een keer op, blijkbaar
is er geen begin zonder einde
en fladderen we voorbestemd voort
als vlinderende zomervogels

Hoogstens één procent
van de tijd dat we leven
dansen we, maar toch

onze armen en benen lijken ervoor
gemaakt te zijn: de mens, het dansdier
van de beheerste vrije balts
het hoge spel van ons leven
op het podium van elkaars ogen

waar we willen bestaan
in de rol die we hebben
bemachtigd en volgehouden

Plichten vullen de dagen
met gedane zaken en zorgen
die machtige geesten
tussen de coulissen
bang

om het lichaam, om te lijden
bang om een dansdier te zijn
of niet te zijn

Alleen in kleine kring opgemerkt
en dan nog
lang niet helemaal als wie je bent

en wat je kunt, bijna overbodig, helaas
komt dat veel voor
De tijd blijft verstrijken

en later vergeet het leven
iedereen en alles dat bekend was
en dan is er geen verschil meer

Beroemdheid is een leugen
vastgepind op een baken
Het maakt allemaal niet uit

maar soms zit je niets te doen
en voel je dat het jammer is
voor je kinderen, je vrienden en de maatschappij

dat je niet meer betekent of nalaat
De tijd blijft verstrijken
en het leven vergeet wat geweest is

In zacht winterlicht
is het gemakkelijk
leven op het land

Werken, rusten, en thuis zijn
De harmonie van buiten
-geluiden en -geuren

Een verre horizon
Hoge zilversporen
oplossend in de lucht

Na de oogst
minder doen
minder praten

en meer
ademen met het ruisen
en ritselen van de wind

Zijn er gedichten te herschrijven
over de kraterrand van toestanden
rondom zwarte gaten

en het pulseren van de oerknal
nu Verlinde zijn uitleg geeft
over de oude esoterische kennis

dat yang alleen bestaat
als binnenachterkant van yin en
geen zelfstandig fenomeen is

maar een meetbare illusie
van massa, gevormd
door informatie die compleet wil

blijven zoals ze is
die nog voor geen kwantum veranderen wil
niet omdat er dan iets verloren zou gaan

maar omdat er dan iets van plaats verandert
dat ze bij zich wil houden met al haar gewicht
dat ze terugtrekt met al haar zwaarte-

kracht, want voortdurend door elkaar
vloeiend zou ze vormeloos zijn
zonder tijdelijke stabiliteit

zelfs zonder tijd, alleen maar een
ruimtelijk niets, een
altijd, een
duur

De gracht is groen vandaag
grauw in de avondschemering
de voorkleur van de winter

Draaiende motoren, winterjassen en
warmtelampen, kleine rode vlekken
op de huid van de stad

We willen blijven bruisen
niet bij de voorraden rusten
We halen licht en groen in huis

in de binnenkanten
van ons bestaan
een gretig gevoel

geen verveling, geen trage tijd
geen lange starre uren
in het zijlicht van de lage zon

We maken plannen in de herfst
we ruimen op in de lente
we rusten uit in de zomer

Complementair op het seizoen
voelen we dat we leven
Een gretig gevoel

Mijn lange schaduw
vroeg op de dag achterna

Ik word verwacht
ze kennen me

Er is werk te doen, te bespreken
en tussen de woorden door

wil ik in gedachten
mijn collega's omarmen

We zijn samen op weg
maar we gaan niet

ergens heen
en dat is goed

Het is mooi geweest
We doen een strik om het oude
jaar en delen wensen

denk niet teveel
aan dagen die komen gaan
want je voeten zullen altijd in het heden staan

blij met de buren
thuis te zijn
waar we wonen

verder niets bijzonders
alles gewoon
goed

genoeg

Als kind leer je zoveel
van slagroom... tot franjestaarten
ziek zijn en beter worden

wat stoer is, wat vies
waar de vaste plekjes
zijn in het zoeven

van de grote mensen
het speelgoed opruimen
dat je morgen weer nodig hebt

een jaar duurt negen keer
knippen, en je moet niezen
van haren en mandarijnen

wat je lievelingskleur is, kietelen
duimschrijven en het mikadogeduld
je zwemt door de straten

van het aangeplante bos
voor papa en mama uit
torren, tractors en treinen

elfenvinvissen, wespennesten
schapenvacht en valtegels
weer opstaan, weglopen

van mama als ze
gaat het? vraagt, natuurlijk
gaat het

voorbij

95 of ruim 22 jaar
geleden, wat is de langste tijd?
Die eeuw waarin hij geboren werd
of de eeuwigheid sinds zijn dood?

Tijd is zo ongrijpbaar
als lucht, hij beweegt
met mij mee
en omhult me al-tijd

Hij verbindt me met alles
dat ik niet ben, is
een onzichtbaar web
waarop ik leef

waarop ik blijf plakken
met mijn hoedanigheden
die ik achterlaat
als een oude huid

bij het steeds weer ontpoppen
uit de tijd die laag voor laag
mij doet leven, en laag voor laag
mij verteert

Vandaag gebeurde er niets
van belang, we zaten Far Out

op een strandterras – alle ruimte
zon op mij, wind op mij, vrij

de wereld en mezelf ervaren
een meeuw doorgronden, haar aandacht

voor gebakken vis, in een oogwenk
de salto van de surfer in de verte

voelen in mijn bloed, de mensen in en uit
ademen, radslagen door mijn lichaam

en windmolens aan de horizon
het bewegen en veranderen

in variaties van hetzelfde, geen reden

voor ziekmakende emoties
Had ik dit eerder kunnen leren

hadden mijn hersenen anders kunnen zijn
of zou ik dan geen mens geweest zijn?

Achter de tranen tussen mijn hart
en mijn hoofd schijnt de liefde
onuitputtelijk denk ik

De wolken zijn maar knopen
en in regen stroomt liefde
mee want het is de tijd

van Waterman, de zon
van lieve mensen schijnt
in mijn hart, mijn open hart

Ik vlucht niet, ik ben
sterk omdat ik dat ben
geworden en dat maakt me

mooi, zeg jij met het zegel
van de gevende maan
en de alles ontvangende

zon op jouw hart, ja zoals jij
mij ziet wil ik zijn, een bloem
in ons seizoen

Voortgebracht - zijn - door genen
hun verzameling - zijn -
hun leven, hun kopieën

Ervaren, de storm en de trommels
van de buitenwereld, de buren
met wie ik mij ben, niet alleen

Ontvangen, genot en pijn
zaad in mijn hemelse bloem
en weelde in mijn haren

Geven, het spel
van gongen in de wind
gedachten, wie we zijn

en wanneer ik jarig ben
staat de tijd een beetje stil
in de jaren die voorbijvliegen

Films kijken
op het eind van het jaar:

hoe het kan, hoe het moet
en thuis niet is

Feest vieren
met anderen: het normale

geluk in mijn hart gekerfd
tot bloedens toe

Voorbeelden genoeg, ik zoek
ontsnappingsroutes en vind mensen

vrienden, alles
wat ik nodig heb, mijzelf

in hun gevoelens, hun behoeften
aan mij, onderweg

blijven we aan elkaar haken
en we laten niet meer los

Ik dwaalde door het dorp in het bos
van dicht opeen staande stammen
en hoorde dat het geen bos is

maar een boom, ik dronk zoete thee
onder de opgebonden luchtwortels
en het dichte bladerdek daarboven

De vrouw met wie ik sprak, lachte
om mijn verwondering, nam mijn hand
en leidde me naar het midden

waar onze overgave de stam omvatte
die te dik was voor vier gestrekte armen
De rode linten raakten ons hoofd

Terug op het terras aan de rand
waar de jonge stammen in het meer
een levende luifel vormen

zagen we een vlucht papegaaien
De vogels schreeuwden ons toe
Geen Gorgen, riepen ze elke keer

dat ze langszwenkten in de felle kleuren
van hun boodschap: Geen Gorgen!
Zeniet!

Mijn tent ligt in de kamer
opgerold in de hoek
naast het logeerbed

ik kijk even om
de deur is niet op slot
net als al de deuren

op deze hal, negentien hoog
in de hemel ben ik een bang vogeltje
in een vreemd nest

dat wiegt in de wind
Binnen ruist de lucht zacht
sensoren voelen wat ik wil

voelen met mijn eigen zintuigen:
het seizoen, het zand en de zon
maar ik durf niet naar buiten

500 treden is me te veel, de lift te klein
Ik ga lang onder de douche
trek andere kleren aan

over mijn angst:
hier ben ik, in jouw wereld
wil ik je zien

of wij gelukkig zijn
want al moet de wereld beter
je kunt er toch gelukkig zijn

als de mensen om je heen het zijn
tot en met de opa's en oma's
in het buitenland

Ja, wij zijn gelukkig
de buren maken wel eens ruzie
maar wanneer we wakker liggen
doen we dat in vrede

We ontbijten en we wandelen
het hoeft niet bijzonder te zijn
wat je samen beleeft

Verdriet valt niet te vermijden
maar we lijden geen pijn
en worden niet vernederd

We hebben tijd voor de pracht
van de bomen, muziek, zoveel
dat ons helpt op de dagen
dat de zon niet schijnt

Langzaam luidt de klok
langzaam stappen de ezels voort
onder zwarte dekkleden

Hoog is de dichte koets
Boven is Boven en Onder is Onder
Huilend dragen we de lange sleep
het circus door, we wisselen
van hoed, rollen het testament uit
en staan stil voor een groepsportret

Het leven gaat door, onder tromgeroffel
rijdt de koets rond, sneller
en sneller, opgejaagd
door de muziek en saluutschoten
uit de tuba, overal rook en vuur
de brandweer rukt aan

Champagne en applaus
We zwieren door de serpentines
tot het licht uitgaat

Ik hoor mijn eigen stem
weerklinken waar ik woon
in de schoot van de bergen

Ik kan springen en draaien
luidkeels zingen en zwaaien
naar jou aan de overkant

Van je hieperdepiep
van je hopperdepop
lievelievelottelot

Kom je klopperdeklop
met mij klikkerdeklak
een middag spelen?

Van je hieperdepiep
van je hopperdepop
lievelievelottelot

We zingen en we springen
we draaien en we zwaaien
hopperdepop, hop, hop

De meeste mensen lopen voorbij
denken hoogstens: dat kan
toch wel mooier, dat kan
een kind ook, hokjes inkleuren -

een paar keer oefenen
om ze egaal te vullen, zonder krassen
en binnen de lijntjes te blijven, maar
zijn ze er zelf ooit voor gaan zitten?

Weten ze nog hoe dat voelt?
Dat je er helemaal in opgaat
dat de tijd stilstaat en alles
goed voelt, dat je weet

ja, dat kan
ik ook!

Verrukt, met jouw ogen dicht
de kersenbloesems in de straat
opsnuivend, de vrolijke vogelzang
en de bijna levensechte dromen

van liefdesgeluk
lief, lief meisje
weggedoken in kussens
wanneer het stormt

tot diep in de nacht
pratend in slaap vallend
en vol verwachting
weer op, me verheugend

op de omarmingen
van de nieuwe dag
en heel ons lichaam
straalt

De dode ruste in vrede
zeggen we, alsof het
verhoopte voortbestaan
in het hiernamaals
alleen maar saai kan zijn

en dat het kenmerk is
van God: nietsdoen
tot in eeuwigheid
Amen

De dode ruste in vrede
zeggen we, in feite rusten
overledenen misschien in ons
in onze nagedachtenis
in een halfslachtige

formule, alsof het
te laat is om gedane zaken
nog te keren, en dat dan
maar liefst miljarden keren

Ik zing dit lied, ik zing het uit
ik trommel, spring en dans, ik fluit
hé, wie van jullie wil en doet er mee?
Kom, kook en eet, bespreek de dag
doorbreek de stiltes met een lach
dan hebben wij vanzelf plezier voor twee

Leef het leven, Leef het leven
Leef het leven, Leef het leven

Je wilt van alles, dit en dat
bewandelt links en rechts een pad
en komt vooruit, je jaagt maar voort
Het leven gaat maar door en stuit
dan even hard weer achteruit
De ander gooit de orde overboord

Er is zoveel waaraan het schort
je komt voortdurend tijd tekort
voor alles wat je door had willen geven
Je leert heel veel, het houdt niet op
je bent een wijze in de dop
maar met pensioen, al jaren afgeschreven

Je houdt van hem en ook van haar
we leven immers met elkaar
en worden oud, maar ieder houdt zich groot
Je doet je best, je bent gastvrij
maar ook het goede gaat voorbij
Natuurlijk gaan er steeds meer vrienden dood

Vrede, in een bed
in Amsterdam, geknield
of met gebalde vuisten

eeuwig verbeid, bewaard
in harten en gedachten
over mensen die zich anders
gedragen dan je wenst
mensen die moeten zorgen

voor hun welzijn en hun vergezichten
alleen maar kunnen dromen
deze zelfs met vereende krachten
niet kunnen realiseren; daar
is de wereld te groot voor

Dichtbij kun je de wind ruiken
en meegaan in de seizoenen
Dichtbij kun je binnen
de grenzen van je behoeften
veilig voor een ander openstaan

De lente dankt haar goede naam
aan de mooie dagen
waar je meestal lang op moet wachten

Voor de landbouw is dat nodig
dacht ik dan maar, terwijl
ik buiten wilde spelen

Ik groei er niet overheen
Het perron is grijs
van de lucht, de regen-

druppels spatten er niet
wel dwars tegen mijn jas
gevlaagd uit kinderwolkjes

die om mij heen dansen
een troost om naar te kijken
terwijl ik op de trein wacht

voor een reis die ik alleen
al wil maken om dit weer
te verlaten