Waar mensen vrede roepen
de overwinning vieren
en barmhartigheid preken

daar is angst en onderdrukking
daar zien ogen toe
of men zich schikt

in de status quo
maar waar vrede is
geregeld in wetten en instituties

omdat ieders stem telt
en vrijheid een recht is
liefde het hoogste

het levende leven
buiten de ogen
van kaders en plannen

daar kunnen wij samen zijn
en ontdekken en vervullen
wie we zijn

Hoe tel je van nul tot één?
Begint het nieuwe jaar bij
het openbreken van de knoppen?
mijn leven bij de geboorte?

of al in de winter
wanneer
moederbuik en knoppen
zich verdikken? in de zomer

bij de allereerste molecuul?
of is er geen begin, alleen
honger
en een verslindende mond

die de staart van het oude
verteert tot eeuwige slang --
de symbolische nul
die niets symboliseert

wat werkelijk bestaat
of het zou mij moeten zijn
en jou, wij mensen
die niet meer zonder kunnen?

De wereld verandert ons

Zo zijn we, een beetje
veranderen we

de wereld voor ons gemak
en om te eten, hemelhoog

bouwen we kamers en suite
gevleugeld en op wielen

leren het aan onze kinderen
leren hen te denken

dat de wereld verandert
door mensen, wat waar is

na millennia, eindelijk
maken we verschillen

en toch is het niet zo
De wereld verandert ons

knijpt tradities af en legt nieuwe
gewoonten op, ze bepaalt

wat de condities zijn van zijn
of niet te zijn

Mensen behoren tot elkaar, wij
behoren voor elkaar te zorgen
levenslang, ons leven
Verder zijn er geen eisen
geen verplichte extra's

Goede daden hoeven niet
vriendschap en liefde evenmin
Dat is allemaal luxe
waar we naar verlangen
want we weten wat het is

We leerden het als kind
van volwassenen die het zomaar gaven
omdat ze het niet konden laten
omdat ze zo zijn, menselijk
Maar eisen kun je het niet

Er zijn geen scholen voor
geen medicijnen of gevangenissen
Wel zijn er politici en kazernes
met wapens en commandanten
die zeggen wat zorgen is, soms

bevelen ze dat het doden is
en gedood worden kan
een plichtsvervulling zijn
maar dat verhullen we
met de mantel der liefde

Mama laat het aan mij
dat ik niet van me afbijt, noch meedoe
met de populaire meiden, ik

laat me geen plek wijzen
ik wil niet meer of minder zijn
en ik wantrouw hun aandacht

Mama laat het aan mij
wat ik aan doe, ze geeft me geld
voor glazen muiltjes

maar ik ben liever gewoon
op het Nieuwjaarsfeest, zonder
jongens van me af te moeten slaan

Mama laat het aan mij
om de teugels te grijpen
en de merries van mijn dromen

te borstelen en te voeden
en van geluk te leren
zelf mijn fee te zijn

Bladerend door mijn foto's
koos ik de kleurige olifant
als mijn naambordje in het web

Mijn huid voelt elke vlieg
die met telepootjes op mij landt
alsof ik ooit beloofd heb

om voor altijd verbonden
te zijn met hen en voor hen
klaar te staan

Maar ik wil er zijn
voor wie het voelt trillen
wanneer ik op grond stamp

De vliegen zwiep ik weg met een kus
misschien vinden ze zonder vleugels
hun thuis dichtbij op de grond

Daar ben ik ook, in elke kleur
te herkennen terwijl ik woon
waar ik woon en werk waar ik werk

Er valt zoveel te beleven
dat niemand ergens heen hoeft
als hij aandacht geeft

Is vooruitdenken

     een Paleis van Plezier
     waarin je weet dat
     hij zal gaan douchen en je
     daarna aan zijn muskus ruikt
     wat je te wachten staat?

          de kunst om zo te struikelen dat
          een concurrent je komt helpen en
          meegaand in jouw schijnbare val
          door een onopvallende duw te
          pletter slaat, waarna je jammert
          om zijn onverdiende einde?

               de aarde uitputten
               door bodemschatten
               te koloniseren en dat iedereen
               een noodpakket samenstelt
               voor alle denkbare rampen?

                    het Donkere Paleis van de vraag
                    hoe je wilt sterven, nu nog niet
                    maar later met jou of toch liever
                    alleen met een zwarte pil
                    tegen ondraaglijk lijden
                    of een uitzichtloos bestaan?

Of is het te vermoeiend?

Ik hou van jou
Deze woorden passen bij elkaar
Ja, van jou!

Ik hou van jou, hou van jou, hou van jou
Ik hoef niet meer te zeggen
ik hoef niets uit te leggen
alleen te zingen dat ik van jou hou

Ik wil jou, ik wil jou, ik wil jou
Je weet wat ik verlang
kom, blijf, en wees niet bang
voor mij, want ik, ik hou van jou

     Ik hou van jou
     geef je over aan mij
     dan kun je al mijn liefde voelen

     Maak je niet te druk
     om de wereld, om alles
     dat niet goed dreigt te gaan

     Laat dat los, laat mij toe
     in jouw hart, in jouw armen
     dan ben je niet alleen

     Luister naar een droevig liedje
     dan zal het wel beter gaan
     dan ben je vrij voor mij

Achter op de fiets
leer ik lezen
Ik krijg een kaart vol

namen van wegen
die ik mis tot voorbij
de horizon van de aarde

Achter op de fiets leer ik
kussen en alleen zijn
in lentes en ontij, achterop

de fiets van mijn zintuigen
construeer ik hoe
alles beweegt en ikzelf

meebeweeg terwijl ik stilzit
in mijn gevoelens en denk
alles beweegt

Mijn gezicht wiegt
tussen de bloemen
boven de diepe zon
in het water

Ik zit aan de kant
en zie mijzelf
in de kring
van gele pracht

Ik wil eerlijk zijn
samen bloeien
kwetsbaar naakt
huiverend in de wind

zorgen voor mezelf
zonder illusies
over mijzelf en jou
Jij bent net als ik

en wij zijn even verliefd
op elkaars schoonheid
als op onszelf, twee lentes
aan één waterkant

Zijn zwarte oog kijkt om
naar mij, we zijn alleen
in de wei, in de berm

Ik houd mijn adem in
alles wordt lichter
rondom het zwart

Wei en weg de wereld
leeg en wij oog
en kloppend hart

Zwaar en stevig
mijn benen alle vier
in de grond

Kracht knettert
om het schrikprikkeldraad
in mijn ingewanden

Springstaarten zijn de kabouters van het bos
de steppe en het moeras, stad en land
Gulzig masseren ze de huid van de aarde

Ze poepen vruchtbare grond
waar afval ligt, ze zijn het machtige
geheime leger van de Zeven uit het Spel

ze zijn de zweep vanaf de Strijdwagen
hun wielen rijden door het leven
en verteren het dag en nacht

Willoos voltrekken ze de Wil
hongerig voeden ze de kiemen
en geven ze leven aan de dood

Het kind is groot geworden
het komt als koning

met pracht en praal
en een bende aan land
in de haven van weemoed
en de blues van alledag

Omringd door soldaten
streelt hij het bont
van zijn mantel
Hij is geen held

Hij brengt geen gouden tijden
geen loon naar werken
geen bescherming tegen onrecht
Hij geeft alleen een show

van zijn macht, zijn vrije hand
om op eenhoorns te jagen

Ik weet het nog
ik heb het vaak gezien
aan hun gezichten, hun eis

een grote meid te zijn
niet tomeloos te komen zeuren
om aandacht

    Ontplof maar, je bent sterk
    het woedende bewijs
    van ons gelijk

niet te hoeven zorgen
voor mij, ze hadden recht
op hun eigen leven

dus deed ik onoverwinnelijk
mijn mond open, krachtig
voor mezelf en iedereen

Ik duld geen onrecht
waar ik bij sta, hoor je me?
Wat is er toch met de mensen?

Ze lopen blind door de stad
mijden vreemden en oma's
negeren hongerige poesjes

en gooien hun planten weg, tsja
ik heb een tomeloze energie, maar
waar is het leger dat mij helpt?

Praat niet over mij
het lukt toch niet
om te zeggen wie ik ben

Jij weet lang niet alles
maar je wilt me
meemaken zoals jij me kent

Daar past geen verhaal om
dat jouw ervaring verpakt
en verbergt

Waag je niet aan etiketten
je zou er nog meer nodig hebben
dan er in een boek passen

dikke lagen over elkaar heen
een onleesbare muur
die mij opsluit

Je hoeft aan niemand uit te leggen
waarom we vrienden zijn
ook niet aan jezelf

Persephone draagt bloemen
en stoere kaplaarzen als een soldaat
met spierballen, of een openvallend hesje
met minirok als een maagd, altijd
verovert ze de driften om haar heen

In Coco's jurk paradeert ze op Jersey
het doorzichtige plastic ritselt
bij elke kus die ik erop geef
passanten nemen foto's
ze komt in de krant

de lente is begonnen
oude verlangens worden wakker
mensen raken geprikkeld
en geïnspireerd om zich uit te leven
ze is een voorbeeld

iedereen ziet haar, maar weet niet wie ze is
bloemen bedekken haar blote lichaam
ze betovert soldaten en maagden
met driften die haar bezingen
en nieuw leven scheppen

Een Wetend Gevoel
roert zich in mij
wanneer ik kleuren kies
bij het schilderen of
snaren aansla op de citer

Anderen doen uitvindingen
ontwerpen processen
schrijven de waarheid of
fantaseren die
Zijn het de Muzen

een goddelijke geest of
is het de stroom van de tijd
die nectar giet
in open monden?
Gewoon de mond

openen als een chakra
en het ontvangen
jezelf niet meer voelen
en genieten
van totale vrede?

Mijn familie is de wereld
in het klein. Stop!
Draai het om: de wereld
is een huis vol snuiters

die ik gelukkig niet vaak zie
maar op een feest zou missen
als we niet compleet zijn
want mijn hart staat open

mijn kamers zijn leeg
genoeg om te ontvangen
en mijn mond loopt niet over
om gasten te vullen

met opgesmukte eigendunk
Kom, neven en nichten
onwetend wie jullie zijn
elkaar ontmoeten

In gedachten lach ik
om mezelf, mijn strijd
met mezelf, ik kan niet anders
dan mijn opvattingen

die me beperken bestrijden
met alle energie die ik heb
en weggeef aan wat ik wil
overwinnen, omdat ik wil winnen

met het gemak van de meester
die de strijd heeft verloren
in het heldere besef van niets
buiten hemzelf dat echt genoeg is

om zijn bestaan te bevestigen
met een volmondig ja dat erkent
wie hij is, wie ik ben, het jawoord
dat ik mezelf zo vaak gegeven heb

zonder er volledig in te geloven
denkend aan anderen
denkend aan anderen
om mijn behoeften te bevredigen

Zintuigen om aangeraakt te worden
en te kunnen aanraken, het verschil
tussen zijn en niet zijn

Ik raak aan, dus ik besta

Als ik niet aangeraakt word
zal ik verkommeren, maar
als ik niet aanraak, besta ik niet

Ik kan een eenling zijn
planten en dieren aanraken
om van te leven

ik kan hun leven beïnvloeden
hun toekomst veranderen
ik kan voeden, doden en ook

alles daartussen heeft effecten
zelfs de kleinste rimpelingen
maken verschil, dat is het bestaan

zoals we het willen, verschil maken
met elke vleugelslag een klein
gunstig verschil maken

Toen ik jong was, zeiden ze
Ze kan het hebben
die opzichtige kleren

en nu zijn ze wie ik ben
los van mijn lichaam
dat ze camoufleren

Ze zijn de sterke vrouw
die zich laat leiden
door wie zwak zijn

en bang alsof het hun schuld is
niemand te zijn, een van de velen
die niet gehoord worden

Samen vechten we
mijn naam en ik
vechten we voor ooit

overal vrijheid en vrede
overal wijsheid
overal mededogen

De deur is nooit op slot
De sleutel zit er gewoon in
klaar voor gebruik
en nooit kwijt

maar wie bezig is
met problemen aan zijn hoofd
gaat er naar zoeken

en komt niet op het idee
dat je gewoon verder kunt
door op de klink te drukken

Ook mediteren helpt niet
met de zorgen
wordt vergeten wat er is
achter de deur

en blijf je waar je bent
kalm en berustend
relativeer je het leven

en fantaseer je
hoe anders het zou kunnen zijn
achter de deur

van je gedachten

Ik voel het ongemak
om blijven waar ik ben
en het probleem over te laten

aan andermans taak of plicht
aan de buren bij wie het gebeurt
aan de rand van het dorp

Er is haast, behoefte
om de huizen en de schuren
in orde te maken, maar

het duurt te lang
of er is te weinig tijd
voor mijn ongeduld

Ik praat met de buren
terwijl we wachten
tot we verder kunnen

binnen de redelijkheid
en de regels van het gemak
om te blijven waar we zijn

Mensen zijn te kort oud
en te lang jong, ze worden
niet zo wijs als kabouters

Ze hebben weinig profijt
van de lessen die ze trekken
uit vreugde en verdriet, en

van de lessen die ze negeren
omdat ze liever geloven
in wat de wereld belooft

omdat ze liever geloven
dat het binnen bereik is
en het vooruitzicht het waard is

om te blijven wachten
en ik kan er niets aan doen
ik ben maar een regenboog

die nooit is waar jij bent
een poort aan de horizon
waar alle afslagen samenkomen

Ik leer van alles
dat later nuttig zal zijn
met diploma's

zou dat genoeg moeten zijn
om me niet druk te maken
over mijn toekomst, gewoon
anderen te helpen en mij
schouderophalend te wijden
aan waar ik goed in ben

Maar is het wel genoeg
om omarmd door het Al
te leven, niet als een geleerd dier
maar als mens, wetend dat
het maar even duurt
zonder dat ik dat voel?

Hoe blijf ik vrolijk en gezond
met mensen mens, elke dag
weer als nieuw, wetend dat

Ik zit lekker in de zon
te wachten, begeerlijk
denk ik, hoop ik
voor jou te zijn

Om me heen gaan mensen
zoals altijd hun gang
De zon schuift verder
en de schaduw volgt

Vissen houden zich stil
boten varen voorbij
de geur van houtskool
Leven is eten, iemand lacht

De geluiden drijven af
Mijn wachten is over
weggewaaid in eeuwig nu
Ik zit lekker uit de zon

We hebben de seqoias
niet omarmd, hun warmte
niet gevoeld deze winter

We moeten echt op pad gaan
tien kilometer zuidwaarts
afdalen vanaf Rooklooster

langs de drie bronnen
de speeltuin en het bleke kasteel
La Solitude

tot aan de twee families
midden in het beukenbos
Alle tweeëntwintig wil ik

ze boom voor boom aanraken
me aan hen warmen
delen in hun kracht

Met jou en nog iemand
wil ik ze omringen
borst tegen bast

Mensen in nood -- in een spel
van Waarheid is Durven en Doen, jawel
vlieg ik in een cape pijlsnel

eropaf en ik raak verstrikt, ik kleef
aan de touwtjes die ik weef
van de hulp die ik geef

Ik steek mijn handen uit, heel zacht
pak jij ze met de heldenkracht
die overspringt, jij lacht --

Op de wereld om elkaar, om elkaar
te helpen nietwaar
al is het maar

dat jij bij mij bent
dat jij mijn vragen kent
mij met aandacht verwent

Wij zijn geen tieners meer
maar we vliegen nog heen en weer
om elkaar te helpen, keer op keer

Ben ik vermoeiend, te vol van mezelf?
Word je onrustig en wil je graag weg?
Praat ik teveel, wil je even wat rust?
Zullen we stil zijn, heel dicht bij elkaar?

     Oh, met de hulp van mijn vrienden, met jou
     Mm, met de hulp van mijn vrienden, ja dan
     Oh, met de hulp van mijn vrienden, dan kan
     Met de hulp van mijn vrienden

Zijn er vrienden in de buurt?
Ja, vrienden zijn nodig, we zijn niet alleen
Zijn er vrienden om je heen?
Ja, vrienden zijn nodig, we helpen elkaar

Zijn er vrienden op je werk?
Ik werk gewoon beter met vrienden
Zijn er vrienden bij jou thuis?
Mijn vrienden verwarmen mijn ziel

Zijn er vrienden als je danst?
Het is altijd feest met mijn vrienden
Zijn er vrienden als je lacht?
Mijn vrienden, die maken me sterk

Zijn er vrienden als je huilt?
Ik deel mijn verdriet met mijn vrienden
Zijn er vrienden die je mist?
Mijn vrienden omarmen elkaar

In de vrede van even rust
in opgeduwde kussens
voel ik de liefde
van een vriend mij openen

voor de Kracht en de mensen
die ik mis en niet geven kan
wat ik delen wil

In gedachten oefen ik aandachtig
mijn lichaam als vrijbaan
voor wat ik nodig heb
De aandacht verzacht de pijn

en mijn emoties, maar
het is de aandacht van buiten
die me blij maakt

die me vederlicht optilt
in de eeuwigheid
van verbondenheid
en mezelf loslaten

Schiet me, schiet me
schiet me naar de hemel
boven in de eik, iedereen
blootvoets op het familiebed
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Wij hoeven nergens in te geloven
behalve in elkaar, ook de zanger
is los, hij lacht om zijn amulet
en zwaait naar de oude man:
     Kom erbij, hier ben je vrij!

De grijsaard ziet alles
met pretogen in zijn lange baard
vol struikjes mos waarin
het winterkoninkje fluit:
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Kom in de Kroon, doe
je schoenen en sokken uit
samen op het familiebed
een warme deken voor elkaar
     Kom erbij, hier ben je vrij!

Sorry, reken niet op mij
Ik trek me even terug
in een stiltewagon, maar

ik rijd nog mee. Soms
waaien er druktemakers binnen
Niets aan te doen

Als ze hun mond eens hielden
zouden ze misschien denken -
dat hun leven best langzamer kan

als ze willen, als ze leven
zoals ze willen dat het leven
van hun kinderen zal zijn

Waar gaat deze trein heen?
De vogels weten het niet
ze zien wat we eten

en ze begrijpen het niet:
wij eten bomen en bergen
metalen, die spugen we rond

we eten wat we denken

dat leeg is, ook de nacht
maar nog hebben we honger -
naar aandacht en schoonheid

Hij sprong op
turnde een schroefsalto
en zit weer in de kring

alsof er niets gebeurd is
in die vier seconden
(schat ik)

(hoe was het?)
een flits van schoonheid
om nu over te mediteren

zelf op mijn plaats vallend
uit de ruimte van mogelijkheden
en onwetendheid

Misschien blijf ik er
misschien verschuift het
misschien blijft het

Vloeiend of wrijvend beweeg ik
op mijn eigen koers mee met de rest
     zelfs als ik vaart maak
     om een doel te bereiken

     een goedbedoelde illusie
     als ik niet helemaal durf
     te vertrouwen op Het
     water dat mij draagt

     en niets van mij vraagt
     omdat alles altijd past
     en het aan mij is
     wat ik ervan ervaar

     en ervan besef om dan
     vrij te komen van
     de dagelijkse problemen
     waar de maatschappij wringt

     en mijn kortzichtigheid
     bulten en butsen oploopt
     die ik geduldig gladstrijk
     met aandacht, aandacht

     voor mijn kwetsuren
     en Het grotere geheel -
     tot ik zo glad en soepel
     beweeg dat er geen wrijving is

     en ik een uitnodiging ben
     aan wie mij nodig heeft
     en mij opmerkt in de stroom -
     geroepen zoals ik geroepen ben

Alles begint ermee, taal
(mama's gezicht en lieve woorden)
draaien, kruipen, lopen
(mama's hand en aanmoediging)
eten, spelen, willen
(mama's voorbeeld en commentaar)
zand, water, wind, hout en vuur
(hemel en aarde)
dieren, auto's, bouwkranen
(de wereld)
school, luisteren, oefenen
(leraren en lezen)
oefenen en oefenen
(vakmanschap)
tot mijn aandacht soepel
(als een vis in het water)
door de materie glijdt
(meesterschap)

Met mensen gaat dat anders
(ze zijn net als ik)
ze verstrooien mijn energie
(in wisselvallige regen)
uit wolken liefde

Het is deze doodgewone dinsdag
die vandaag voorbijgegleden is

over vertrouwde bezigheden, normale
routine

het is het praatje over het weer
voordat ik vlug weer verderga

het is zoals het gaat, het leven
Hier zit ik dan, zonder sjerp

in huiselijkheid te beseffen
hoe bleek mijn huid is

onder het katoenen zwart
dat geen diepte heeft en

geen goudgestikte gedachten
Ik zit gewoon, het is avond

en er is vandaag niets gebeurd
Heb ik geleefd? Mis ik iets?

Of is het dit, deze stilte
voor ik ga slapen?

De foto's, een leven van plezier
geen bloed, zweet en tranen
maar mensen rondom
mijn wieg in de familiekring

het poortje door, de speeltuin
in het park, het podium
van de kinderen die
we zijn gebleven

En dan iedereen om het veld
halverwege de wedstrijd
die toen nog gewonnen
kon worden

onze handen op het kersenhout
met de ringen van ons woord
in het midden van de zaal
op de gelukkigste dag

Alles is gevierd, omringd
door naasten en vrienden
voor het leven, om de beurt
elkaars publiek om het veld

Dag lieve mens in de spiegel
ik houd van jou, heel de dag

zal ik voor je zorgen en zo sterk
als mijn wensgedachten denken

dat ze uit mijn handen uitgroeien
tot mijn leven, geworteld

in lachende gezondheid
zo'n honger heb ik

naar zorgeloosheid
mijn angsten verankerd

in blakend bloed
mijn lichaam verankerd

in de grote ziel
van overal vrienden

zo'n honger heb ik
naar mijn beste zelf

Bomen gekapt, rivieren overstromen
De wereld is onveilig, tover-
spreuken zijn verhaspeld

Daar waren we al bang voor
Uit wanhoop hebben sommigen
het van hoog tot laag voorspeld

We verstaan de meester niet
Maar we zijn jong, we willen leven
desnoods tegen beter weten in

Er blijft geen ruïne staan
We bouwen dammen en burchten
wie en wat in de weg staat gaat eraan

Dit is de nieuwe werkelijkheid
Leren is hard, de wereld zo klein
en arm als we zelf zijn

De beesten dragen dolken
op hun kop en ze hebben ruige haren

Ze laten niets rotten, ze eten
op wat zwak is, bijna dood

of al gestorven, zo is het
leven en zo is het goed

Zonder jou voortaan
want de zwijnen zijn gekomen

een roffel in de verte
hun snuiven voor de deur

het zwart van hun ogen
diep als het heelal

Niets blijft er over, alles blijft
en draaft weg op snelle poten

De zwijnen eten alles
Ze zijn goede vrienden

Misschien zijn we hier ooit gestrand
op de hellingen van deze bergen
tussen de witte toppen en het lage land

Zeker hebben we woorden bedacht
om dat verhaal te vertellen
en zijn we de wereld in getrokken

met dat antwoord op de vraag
Waar komen we vandaan?
Uit de buik van de boot

als beeld van onze Moeder
Aarde, die geboren is waar ze is
in de schoot van de hemel

boven de heilige bergen
die de eeuwigheid kussen
op de grens van ons bestaan

We trekken verder en geven namen
aan de wereld die we ontdekken
Tijd en ruimte omarmen ons

Kinderen groeien, ze mogen
en moeten bezig zijn

met zichzelf
mogen en moeten

met rust gelaten willen worden
onbereikbaar zijn, lang

niets van zich laten horen
en aandacht vragen

wanneer het hun uitkomt
Zo worden ze

volwassen en ook dan
blijven ze groeien, bezig

met zichzelf, onbereikbaar
willen ze met rust gelaten

worden zolang

ze niets van zich laten horen
en er gaten vallen

die ze wanneer het hun uitkomt
zo goed mogelijk dichten

met lange monologen
en nog wat

antwoorden op vragen
die liefde stelt

Soms word ik gek van al het leven
dat ik wil leven, maar dat niet past
in de tijd die er is

Emoties lopen me in de weg
ze woekeren en vullen
de tijd die er is

Ik moet ze kwijtraken met liefde
want met harde hand lukt het niet
in de tijd die er is

om mezelf open te breken
en mijn aandacht te verleggen
naar de zon

in het leven van nabij
waarmee ik me kan verbinden
in de tijd die er is

Gelukkig is ze er nog
het enthousiaste meisje
in mij, ze wil wel

spelen met haar zusje
dat zoveel tekort kwam
dat nog steeds voelt

en nog steeds probeert
in te halen, het valt niet mee

om haar te helpen
luisteren naar de liefde

van mijn volwassen verstand
Ze wil een vader zoals vaders
horen te zijn, een papa, dichtbij

in haar hoofd, in mijn hoofd
om haar te beschermen
en haar voorbeeld te zijn

Hier lachte ik met de zoon
van de veerman om de mensen
die niet in wonderen geloven
we dronken bier en hij wees

me de weg in de doolhof
van sloten en weggetjes
de molens in de verte
wenkten me, maar ik was bang

te verdwalen en verlangde
naar een goed bed
voor ik zou knielen
in de Heilige Stede

Nu is het hier een dode boel
een wonder van de natuur
Klimop overwoekert de grond
de bomen en de grafstenen

maar er groeien geen wortels
tussen de botten in de put
waarop ik sta, alleen schimmels
die al eeuwen leven

en een veerpont is er niet meer

Zeven dagen zijn genoeg
als je maar zeven dagen hebt
om te scheppen

Een mens heeft meer tijd
maar niemand ziet de resultaten
want die zijn nooit af

Toch werk ik door
Mijn vuur laait op
Ik wil hevig branden

en me verliezen in aandacht
voor de lichamen en de talen
die mensen leesbaar maken

me verliezen in hen
in het vuur van hun aandacht
die mijn leven schept

Ziek werd hij achtergelaten
in een grot opgemaakt als nest

met dadels, vijgen, in leren zakken
ook water en wijn, licht en donker
emmerbier, siroop, brood, boter, kaas
en schapenvlees, alles klaar gezet
en hangend rondom zijn hoofd

In de heerlijke geur van harsen
lag hij daar als in een graf
en de maan waakte over hem
Na drie dagen stond hij op
uit zijn dromen en zijn tranen

Hij ging op weg over de bergen
waar geen bomen groeien
prins Lugalbanda
die het adelaarsjong met de leeuwenkop
versierde met randen kohl om de ogen

en geurige takjes van de witte ceder
op het hoofd, en rondom het kuiken
schikte hij het vette schapenvlees
dat hij gezouten had, en hompen
brooddeeg gemengd met honing

De Stormvogel beloonde hem
met de kracht om onvermoeibaar
en snel als zeven stormen
te rennen, als de zon
in zijn baan aan de hemel

De raaf in de vlier
houdt het langer vol dan ik
om elkaars ziel te ervaren
zonder te knipperen

Wat is het nieuws
dat ze bij mij komt halen
wat is het dat ze mij brengt?
Ik herinner mij

de Koningin Moeder, de glimlach
om haar vriendelijke woorden:
dat tronen wankelen
door hun eigen groei

Voor haar komen er treden bij
om met oudere knieën af te dalen

naar de bloemen en de bijen
het ploeteren van de mensen
hun onmacht en betere weten
en de raven overal

Het regent. Mensen schuilen
in de kathedraal, gaan zitten

wennen aan het duister
De ramen geven geen licht

en geen kleur vandaag
Sommigen staan op en lopen

het patroon van de doolhof -
ingetogen in lange jassen

Hier en daar een rij
stap voor stap over stille stenen

vaste grond onder hun voeten
geen holle tombes als eindpunt

van de rondreis heen en weer
door de kwartieren van het leven

maar zoals het is: een bloem

Wat wie soms waarom
doendenkende ontdekken
niet in bed als een buizerd

op thermiek omhoog
naar een hoger zien
gedachten spiraalsgewijs opschroeven

en dan op de kern duiken
zo zou ik het willen
maar mijn hoofd spat uit elkaar

als een zaadbol vol vragen
waaruit een tuin van verwondering
groeit over het leven en waarom

we daar zo'n toestand van maken
dat we ons verschansen
en kunstbloemen bouwen

alsof dat iets verandert

Ik loop wat heen en weer
mijn huis is niet groot

Buiten is te ver voor mij
en het is er koud
met donkere wolken

Ik heb alle tijd
om te kijken, kleine contrasten
te zien, langsvliegende vogels
het leven dat me lief is

Kom gerust bij me
voelen wat echt is
waarvoor ik alle moeite doe
voelen wat belangrijk is

wat fijn, mooi en vrolijk is
voelen dat er dan vrienden zijn
om het mee te delen

nu en later voor jezelf
hoef je niet bang te zijn

Ik daag jou uit, langzaam
om jou heen dans ik dwars
door de laserstralen heen
mijn ogen laten je niet los

Ik dring ver genoeg in jou door
om niet meteen met je mee te gaan
We spreken af voor morgen
en daarna over een week

Thuis wachten mijn ouders
met hun dromen over mij
In de stad wacht een carrière
en in mijn lichaam wacht alles

op de volgende stap
Het is evenwichtskunst
om mezelf te zijn
en te weten wat ik wil

We mediteerden in India
maar we kunnen beter zingen
over onze frustraties

De helft is onzin
leuke weggooiliedjes

om bij in te slapen of
over verliefdheid, vechten
om een vrouw, apen
en spiegels op de punten
van je schoenen om te gluren
naar opwinding die je niet ziet

zodat we jou bereiken
met de andere helft

- Roem is een achtbaan
   altijd stap je beneden uit
- Vrede vinden in jezelf
   is het begin
   van de revolutie
- Ook zwarte vogels zingen
   prachtig, breek hun vleugels niet
- en stop met eten geven
   aan vette varkens
- Leef verstandig, snoep niet
   Het is slecht voor je gebit

Begin bij het begin
en schrap alle poespas

Na mijn opleiding is het feest
Iedereen aan tafel, nu
gaan we de wereld in
de problemen oplossen
Iets mooiers bestaat er niet

We kunnen het
We hebben er recht op
Alles is mogelijk
Wie doet wat?
Wie heeft er een plan?

     We waren het niet eens
     en dat zat ons tegen
     Het feest ging niet door
     Geen geluk voor alle mensen
     Missie Mislukt

     Een harde les
     om meer of des te minder
     realistisch te zijn
     of beide, als je jong
     en oud tegelijk kunt zijn

Kom ik mijn schaamte voorbij
om over mijzelf te vertellen?

Over mijn angst
anders te zijn
mijn angst voor de reacties
die alles kunnen veranderen

Ik wil lachen, feestelijk
leven, kom, zet muziek op
we wagen er een dansje aan
en misschien vertrouwen

we elkaar dan genoeg
om open te zijn
Het is geen examen
we hoeven niet te vechten

met onszelf, sorry
dat ik ook namens jou spreek

Onder de wingerd dans ik
met mijn zwanenarm een voor een
de druiven boven ons hoofd
sierlijk naar jouw verlangende mond
in mijn schoot
     Voel jij wat ik voel?

Of kijkt jouw verlangen teveel
vooruit en maakt het zich zorgen
of het zo blijven zal?
Ik weet het niet, ik weet het niet
We zien het wel, je bent bij mij
     Voel jij wat ik voel?

De glimlach in jouw ogen
zuigt mij in jouw hart
dat is fijn, we kussen
het licht van de hemel
en de goedheid van de aarde
     Voel ik wat jij voelt?

Ik voel liefde, en die maakt ons
mooi, die maakt mooi
wat we doen, twijfel niet
     Voel wat ik voel
     dan voel ik wat jij voelt

We zijn nog maar net vertrokken
of ik verlang alweer terug te keren
Mijn leven is een onvoorspelbare reis

over steeds dezelfde wegen
De vertrouwde halteplaatsen glanzen
op een afstand, zuiverder dan ter plekke:

valleien van liefde, verwondering en kennis
die ik graag bezoek, en opgewonden

gauw verlaat bij het rinkelen
van de belletjes van de karavaan
van mijn behoeften

Ik trek rond tussen hun oases
Alleen in de leegte vind ik
waar mijn ziel naar smacht

Jij jij jij wilt mij, wilt dicht bij mij
in het koninklijke bed
je zoekt inspiratie
en lijkt maar half aan het werk

Jij jij jij wilt mij, wilt dicht bij mij
en ziet geen scheve ogen
alleen mij, je wilt mij
terwijl je werkt

Jij jij jij wilt mij, wilt dicht bij mij
in het koninklijke bed
en ik wil jou jou jou
bij mij, in het koninklijke bed

Ik wil jou jou jou dicht bij mij
Jouw werk schiet niet op
en ik verveel me
in het koninklijke bed

Het licht is helderder
de kleuren leven, ik voel
dat het fris is: het is fris
Waarom zou ik een jas willen

over dit geluk? - mijn ademen
in de pure werkelijkheid
van de werkelijkheid, wetend
dat het geen droom is

ook al groeien er bloemen in het donker
en springen er groene lichtjes rond
tussen de herfstbladeren van de tuin
Geen betovering, maar vonken

eeuwigheid
Ik ril ervan
Ik voel
Misschien is het wel koud

misschien rilt mijn ziel
van de nabijheid
van de vervulling
van mijn verlangen naar geluk

Ik weet het
vaders falen
als de grote man

die de buitenwereld kent
bij wie je veilig bent, en blij
wanneer hij trots op je is

die je meeneemt en wegwijs maakt
in zijn domein, en stap voor stap
ga je zien dat het anders is

In het begin telt dat niet
maar ineens is het over
Dan luister je niet meer

naar je koosnaam, vecht je
krassen in je ziel
barsten in het eelt

Het bloedt wanneer je er aan krabt
Tot je vrij kunt ademen
en de wonden zich sluiten

Thuis op de bank
verfrommel ik de randen
van het kotszakje

De oude tijden, de oude liedjes
de smoesjes bij het uitstel
van de beloofde toekomst

zijn terug, terug
van niet weggeweest

We zijn nog steeds thuis
in Vadertje Staat, onze
vrijheid was een droom

Er zijn geen muzikanten
en geen mooie meisjes
uit Oekraïne meer

De ijzeren kou is terug
terug van niet weggeweest

Na onze werkdag kijken we
naar de Mooie Wereld, waar
plichten en regels niet gelden
en de Sterren kunnen stralen

We zien tegen hen op
We zien dat het bestaat
en dat is een troost, zeker
als er iets te roddelen valt

Er mag dan meer zijn
dan bewondering, vermaak
gemakken en rijkdom, maar
ik koop daar niets voor

Zeker geen geluk
als je niet zo rijk bent
als de Sterren door ons
gemaakt worden

Langs jouw huis en mijn huis
waait de wind van anderen
met oude liedjes die we neuriën
bij het vegen van de vloer

We kijken nog een keer
naar Déjà Vu en dansen
in gedachten, in het echt
tellen we niet mee

Mijn adem is kostbaar, elke minuut
twaalf keer pijn en moeite
twaalf keer de zachte wind
die zich aanpast, die zich vlijt

om de bezige mensen
als een weten dat we bestaan --
een reikende omarming
met steeds dunnere kussen

Oké, uit nood stak ik
een gloeiende stok in zijn oog
Gillend sloeg hij om zich heen

en in de paniek zag hij
ook met zijn andere oog niets meer
Dat was het, een goed verhaal

dat ik graag heb verteld, maar
blijkbaar is het niet goed genoeg
voor de zeelui van tegenwoordig

die in de holen van de Etna
schedels hebben gezien
met een groot gat in het midden

Daar zijn éénogige reuzen
gestorven, die een held als ik
waardig zijn, zeggen ze

maar ik weet heus wel
dat het olifanten waren
éénslurfige viervoeters

Wat is er toch met de mensen
dat ze liever in fantasieën geloven
dan in het ware, harde leven?

De wereld draait door
onverschillig of
wij begrijpen
dat alles met ons
verbonden is

Ik kijk toe
vanuit de coulissen
en tokkel zachtjes
tranen op mijn gitaar

De vloer is vuil
Er zijn geen bewoners
Iedereen is bezig
met andere dingen
en laat de liefde liggen

Ik kijk toe
vanuit de coulissen
en tokkel zachtjes
tranen op mijn gitaar

In mij heerst stilte
die er niet is
midden in de 50.000
Ierse bijen

die een zwarte mantel zijn
om mijn bleke huid
Mijn lichaam is hun hart
Het gaat sneller kloppen

van hun gif, ik voel
me verbonden, één
met het leven, één
met de lente

het luide zoemen
van de liefde hier op aarde
op mij
in mij

Er is een tekort aan stoelen
op het feest aan de rivier
waar we onze beschaving vieren
onze definities en goede manieren
van horen, zien en zwijgen

Wie durft er nog op te staan
nu het winter wordt, een warme hand
te geven, welkom, het feest is voorbij
leve het leven!

In de spiegel van de bar dansen
lichtjes kleuren om mijn gezicht
ik heb mijn handen er vanaf getrokken
ik ben geen aapje dat niet wil luisteren
schaamte veinst en heimelijk lacht

Mijn handen moeten helpen en delen
ik wil voor jou zorgen, je strelen
ik wil samen ervaren wie we zijn
onze definities en goede manieren

Deze rivier ben ik over
nu ga ik weer

anderen zien, liefhebben
als het lukt, iets voor elkaar
krijgen, zo nodig strijd voeren

nieuwe doelen halen
andere feestjes vieren
en eigen wegen volgen

Maar morgen of later
komen we weer samen
bij het vuur van onze vriendschap

smeulend
oplaaiend
onblusbaar

Kom ondergronds, kom onderzee
Kom als je kunt gauw met ons mee
iedereen aan boord, iedereen plezier
er zijn geen muggen hier

in de Duikboot Onderzee
Kom erbij, nee, zeg geen nee
Het is hier mooi, het is hier fijn
we kunnen altijd vrienden zijn

Er is muziek, van alles ruim genoeg
we hebben heel de hemel voor de boeg
omdat de deugden worden gemeden
het huishouden en de reden

van bestaan, totdat de roes voorbij is
Dan zijn we fris en drijven in't gemis
van de regenboog nog heerlijk rond
en lopen zachtjes aan de grond

Kom, al ben je nog geen duikerskind
wat geen van ons belangrijk vind
want vrienden zijn we ook aan land
Kom, sta niet langer aan de kant

Met vrienden door een wormgat
vanaf de toverboom naar de grot
in de zee en over de drempel

in de armen van de octopus
die me onder zeesterren beschermen
met een teken op ons voorhoofd

We delen brood en water
zingen en dansen over koralen
van vriendschap in de tuin

versierd met blikjes en glas
langs paden van zilveren schubben
en schelpen met wonderglans

In de tuin zijn we veilig
voor de bliksemende stormen boven ons
op de zee, hier is geen strijd

wij delen, zingen en dansen
in de verborgen Vriendentuin
op het grote bed van de zee

Alle aandacht vertekent
onberekenbaar wat ik doe
Ik heb geleerd er niet op te letten
Het zijn maar schaduwen

en de wetten, aktes en mijn
voorzichtigheid beschermen me
Eergeld en ondankbaarheid
zijn mijn verdiende loon

Het is niet moeilijk
om erin te geloven
zolang het geld rolt

van de ene in de andere
hand, als een sneeuwbal
die steeds groter wordt
van de zetjes die ik geef

wetend dat hij gaat smelten
zodra hij stil komt te liggen
en dan uiteindelijk niets
bruikbaars zal achterlaten

Waren we maar onzichtbaar
vrij van verplichtingen
niet in dit glazen huis

Ik mis mensen
die om mij geven, mama
zoals jij, mama, jij

     Als ik hier uit kom
     heb ik niets anders nodig
     dan vrienden om mij heen

De contracten zijn getekend
ze hebben het glas versplinterd
en de zon schijnt weer op ons

Toch gaan we er vandoor
we zijn vrij en rennen weg
van hebzucht en applaus

     Nu we ontsnapt zijn
     hebben we niets anders nodig
     dan vrienden om ons heen

Papa laat me niet met rust
sinds ik thuis weg ben
Hij is boos

over mijn vrienden
en haalt spullen bij mij weg
Huisvredebreuk

De politie probeert
het te sussen, ik moet bedelen
om hulp, bescherming

Zijn eer is in het geding
Hij wil mijn maagdelijkheid
herstellen of me opsluiten

Hij kan niet terug
en niet vooruit, hij stikt
liever in zijn gelogen gelijk

dan volwassen te worden
en zich te verheugen
in de voorspoed van zijn familie

Vlaktes vol containers, de pakhuizen
van Rotterdam, en het platteland
vol blokkendozen, knooppunten
van onze consumptie

We zorgen goed voor onszelf
Het is zo vanzelfsprekend
dat we geen alternatieven zien
Onze welvaart is alles

altijd beschikbaar hebben
dus springen er eekhoorns heen
en weer tussen de voorraden
om onze honger te stillen

Verlangens zijn vluchtige
en ongeduldige opwellingen
Er moet steeds meer
genoten worden

Ervaringen kosten teveel
tijd en moeite, ze glanzen niet
vanzelf op de tijdlijn
waarin we ons kleden

Ik passeerde mijn ouders
van veel jonger tot anderhalf
keer ouder dan zij, serieuzer
werd ik, grootmoeder werd ik

Ervaring, mijn leven
herkennen in vrienden
en het terugzien
in de kinderen en kleinkinderen

Samen optrekken
onze lichamen vertrouwd
met mankementen, pijn
en rommelige herinneringen

En nu wil ik naar buiten
weg uit het tijdloze kunstlicht
van het ziekenhuis, dromend
wegglijden in jullie herinneringen