Meisje, staat U toch eens even recht, alstublieft

Dat is de wind, ik wieg in de wind

Ach juist

Kijkt u maar, mijn takken bewegen in de wind

U hoeft zich niets te verbeelden, alstublieft

Ik verbeeld me niets!

Jawel, U staat heel erg hoog te wezen

Soms ben ik wel hoog ja

Hoge bomen vangen veel wind, voelde U dat?

Het suisde in mijn oren. Ssssssss...

Dat is mooi. Doet U nog eens

Ssssssss... Help! Ik ben geknakt door de wind!

Meisje, ik hoor gekraak in de wind. bent U dat?

Help!

Meisje, wat doet U, alstublieft?

De wind bibbert mij

Doet U maar!

Tegenwoordig is het rustig naast ons
De zoon traint voetbaljunioren
en doet de boodschappen
vader is bij de schutterij

Ik lag in bed en kon niets doen
toen het buurmeisje gilde
Het was de avond van het gilde
vader zou pas laat thuiskomen

Een paar maanden later is ze verhuisd

Soms zie ik haar wankelen
op stijf uiteenstaande benen
waarin haar schreeuw is verstard
Ze mijdt de mensen

Opnieuw kan ik niets doen
Wanneer ik haar broer zie
weet ik niet hoe hem te straffen
en te helpen

Jij, omdat jij er bent
je mij dus kent
help me

Zie je, heel de dag
ben ik van slag
van alles klopt er niet

Ik heb geen fut, geen zin
ik heb haren op mijn kin
en vlekken op mijn bloes

Er is geroezemoes
het maakt me zo moe
ik ben er slecht aan toe

Ik droom fragmenten
ik heb geen overzicht
help me

Volg jouw blikken
naar een liefdeshotel
dat de liefde nog niet kent

Ruik jouw temperament
Ja, ik wil jou, ik wil jou
in de schoot van mijn verlangen

Leg jouw lokken om
mijn liefde, laat ze deinen
op golven genot

Vouw jouw gedachten
om mijn vinger, laat ze
likken aan mijn huid

Huilen om de slingers
die we hebben gekend, kussen
het hart waarop gestrand

dat het gauw voorbij zal zijn
dat ik niet hier ben, niet nu

dat ik alles voel wat ik niet wil
dat ik niets voel behalve afkeer
dat ik in een zinkgat gevallen ben

dat ik misschien wel gefilmd word en
dat ik dan hopelijk niet herkenbaar ben, maar hij wel, zo-
dat ik een bewijs heb

dat ik durf te laten zien
dat ik niet weet wie hij is
dat ik bang ben voor wat er komt

dat ik pijnlijk zal sterven om-
dat hij me ongeneeslijk besmet, maar ook
dat hij zelf veel erger zal creperen na-

dat hij door iedereen vernederd is
dat hij door de grond zakt van ellende
dat hij in een zinkgat valt

dat hem angstaanjagend verzwelgt, ja
dat hem levend begraaft
dat hem versuft in een enge droom

dat hij daarin jarenlang ronddwaalt
dat hij pas daarna uitgeput in slaap valt
dat hij weer wakker wordt uit zijn waan

dat ik hem stop met liefde
dat ik hem ontvang met liefde, maar
dat ik niet zwanger word

dat ik ondertussen
dat allemaal denk

Je kunt niet zo doorgaan
je moet echt iets doen
ja, dat heb ik gezegd

en

wacht niet tot vrijdag
ga morgen al naar de dokter
ik denk dat dat beter is

ja

je hebt niet gewacht
niet eens tot de volgende dag
denkend dat dat beter is

en toen

hing je te zweven
tussen dood en leven
een man, geen kind

Het klusje dat je ging doen

Je kon niet zo doorgaan
je moest echt iets doen
ja, dat heb je gedaan

Die mengeling van beste wensen
bewondering en medelijden -
gistend en borrelend in mij

zodra ik haar zie
Mijn maag en keel draaien zich om
Ze misvormen mijn menselijkheid

Haar ogen schieten
sneller dan mijn gedachten
haar hoofd reikt om de hoek

naar de zon, een rots luiert
in de holte van haar rug
Knikkende knieën

Het ene been slingert
zich om het andere
de voeten achter elkaar

Haar armen wringen
tenhemelschreiend
mijn machteloosheid uit

De zwarte zon in mij huilt
jou van vroeger en nu nat
van liefde en ademnood

Weer een dag
opnieuw beginnen
hoe houd ik dat vol?

Weer een nacht
de doem, het verzwegen vonnis
de zwarte zon om mij

die mij uitzuigt en laat
wapperen in de wind om mij
leeg weg te laten waaien

Toch tekortgeschoten, en
nog het fluisteren in huis
de lieve woordjes overal

De kinderen zijn mijn pijn
mijn ingehouden liefde
nu ik weet hoe

Ik was zelf zo'n kind, tien jaar oud
kwam ik in het gesticht, ongewenst
en onwetend hoe

Tot mijn broer me vond
tussen de kleuters van mijn klas
en mij vertelde hoe

37 was ik toen ik familie kreeg
die ik vroeg om onderdak
maar zij wisten niet hoe

Ik bleef hier en werd oud
verpakt in blaadjes vouwpapier
verzwijgend hoe

verstikkend mijn leven is
niemand strijkt de vouwen glad
niemand weet hoe

Ik heb het gedurfd, hier ben ik
gekomen voor de zon, opgedoken
uit de diepte van de zee, weg

van appa, onze tweelingigheid
mijn onvervulde talenten en werk
dat niet bij me past

Hier ben ik, bijna
want het luik gaat niet open
ik krijg het benauwd

in de sarcofaag
van mijn dubbelhuidige onderzeeboot

dicht onder het licht
op de waterspiegel
van jullie bezorgde ogen

Ik kan de zon zien, haar voelen
in mijn bloed, ze verwarmt
mijn dromen en geeft ze kleur

Brunch met collega's
Werken is voor later
Een mens moet zoveel

     moet langzaam leven
     met langzame gedachten
     in slaapverwekkende tijd

Toch maar op tijd naar bed
Hij niet, hij blijft nog op
Het scherm houdt hem vast

     Ik draai me nog eens om en kijk
     in het donker voor me uit
     Wat stelde die ruzie nu voor?

Geduld, veel geduld
ook met mezelf, dromen
dat ik zwoeg door zuigend slik

     In het kussen hamert
     de adem van onderwaterdieren
     Ik ben eenzaam hier

Elke dag leg ik steentjes
in mijn bloed om mezelf
af te remmen
tot wat mensen normaal vinden

maar ze hebben geen idee
van de vleugels die ik had
het geluk en het feest
dat het leven kan zijn

Er valt zoveel te genieten
wanneer ik licht ben met
open poriën en een ruim
lichaam waarvan elke cel trilt

op strelingen en muziek
de fijnste smaken en zonnigste
kleuren, alles is een wonder
en ik straal dag en nacht

Onder het nachtfilter
lig ik wakker
in winterslaap

de bloesems op mijn huid
schemergrijs, gelukkig
denk ik dat, kan ik nog iets

denken, meer zit er niet in
en de jeuk blijft me plagen
in mijn hoofd, daar

waar ik niet bij kan
Ik kan alleen wachten
tot het is opgelost

en ik weer zin heb
in taart, gelukkig
kan ik die zelf bakken

als ik energie heb
en mijn gedachten de woorden
weer vinden

Van alles willen
genieten, eeuwig, dat
willen, moeten
vieren, ik zing
jouw naam

Een optocht
Vroeger ging dat met geiten
de bokken, saters, mensen
die feesten, ik zing
jouw naam

Je bent er niet bij
Jouw zuchten niet
in mijn armen, en geen
bevrijdende lach, ik zing
jouw naam

Hopen op een wonder
waarin ik niet geloof
een verlenging, weer kunnen

wat gewone mensen doen
op gewone dagen, eten
en niet verdrietig zijn

Aansterken, mezelf restaureren
de namen van mijn ziektes
niet meer nodig hebben

Alleen mijn neus is gezond
zet me in mijn eigen stank
ruikt waar het naar toe gaat

Duiven koeren klaaglijker
kauwen krassen in mij
Missy draait om me heen

De stad is vol leven
raast voorbij aan de ruïne
die nog weet wie zij was

Dit tussen de bedrijven door
is waar het volgens mij om gaat
Jouw juiste woorden van tijd tot tijd
in een bed van zachte energie
waarin ik me veilig voel:

jij mag alles
van me weten
maar voor nu
is het te ingewikkeld
een mooi raadsel

noem je mij
Mijn vader is geweldig
maar hij ziet me niet
ik moet me klein maken
me oprollen in mijzelf

Zeg iets
doe iets
maar raak me niet aan
de ogen in jouw handen
mogen mij nu niet lezen

want wat jij denkt
klopt niet, te mooi
is jouw beeld van mij
alsof ik een ander ben
ook al is dat waar

Nooit wou ik van iemand iets verdragen
behalve van mijzelf, het allerliefste

was ik lui en als ik ooit een keer
een beetje hielp dan keek echt iedereen

mij verwonderd aan -- ik zie de tijd
al komen dat geen mens zich dat herinnert

IJskoud snauwde ik mijn ouders af
eeuwig was ik ruzie aan het maken

er leek bij ons thuis altijd iets te moeten
zijn en steeds was ik dan op mijzelf

boos, terwijl er niemand boos op mij was
wat het extra moeilijk maakt helaas

dan wilde ik met rust gelaten worden
en van ellende ging ik zitten huilen --

heel de aarde is een tranendal
dat een meisje deugdzaam moet verduren

door elke dag opnieuw weer mooi te zijn
als een bloem waar mensen blij van worden

Ik zie veel schippers gaan, en naar mij zwaaien
alleen voor mij vergeet de wind te waaien
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Ik lig maar in de haven, in de haven
en dobber dag na dag, ik dobber dagen
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Mijn plannen heb ik opgeborgen, opgeborgen
als proviand voor onderweg, voor morgen
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Ik kan slechts naar de zeilen staren, staren
die schepen in en uit doen varen, varen
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Wat staan ze strak en bol, geen zeil dat ingescheurd is
terwijl er hier nog niets gebeurd is, niets gebeurd is
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Hoezo gaat iedereen maar door en buigt het leven
nog altijd om mij heen, en ben ik thuis gebleven?
     Er is geen zuchtje wind meer
     nergens wind meer
Er is geen zuchtje wind meer, nergens wind meer

Eenzaamheid, dat gemis
had ik niet goed begrepen:
het is geen gevoel

maar een neiging
die ik misschien heb
ondanks mijn goede leven

Het is zo ongrijpbaar
hoe belangrijk ik ben
voor de lieve mensen

die belangrijk zijn voor mij
maar hun eigen leven levend
afwezig zijn voor mij

in de avond, de nacht en
wanneer de dag begint en
ik alleen ben met mijn ideaal

hoe het zou kunnen zijn
met altijd wel de adem van
een dierbare dicht bij mij

Misschien is dit ideaal
mijn neiging geworden
om af te wachten

te berusten en toch
te blijven verlangen -
onzichtbaar eenzaam

Regendagen vermodderen
mijn tuin, de goudwortel rot

mijn wensput loopt over
ik kan niet meer

naar de stad, slappe wegen
dat schiet niet op, niemand wil

daarvoor betalen, de wereld staat stil
mijn zoontje slaapwandelt op de tast

om mij heen, koe en kalf kijken
mij fronsend aan, zuchten

dampen gedempt door de fijne druppels
regentranen op de bollen van mijn ogen

de waterzakjes waarin de wereld
altijd op zijn kop staat

een viooltje hangt en denkt:

modder wordt waterdicht
leisteen, uiteindelijk

Er varen schepen op de zee
niet een neemt mij mee
alleen de gedachte
zal ik blijven wachten?

Het feest is druk, mijn tafel niet
Weer niemand die mijn ogen ziet
die staan te zwaaien en te springen
help help help

Opnieuw heb ik gedroomd
dat stad en land werd overstroomd
schepen volgepakt vergingen
help help help

Zijn er oren voor mijn stem
of zit ik in leegte klem
zal ik, zal ik blijven
wachten?

Zal ik blijven
wachten
alleen aan tafel

mijn ogen springen
en zwaaien help help help
schepen varen voorbij

ik roep
steeds harder
met mijn schouders
maar ik ben onzichtbaar
stad en land overstromen

schepen vergaan
volgepakt
help help help

ach zal ik
zal ik blijven
wachten?

Mager, handen ruwe huid
een schorre groet met gaten
tussen mijn zandknarsende tanden:

iemand om van te schrikken
Ik ben overal want nergens
mag ik zijn, geef me schoenen:

zolang ik loop leef ik
Noem me Job, ik geloof
niet dat God me zal redden

uit de onderwereld
waar het 's winters warm is
tot midden in de nacht

de deuren sluiten. Of ik hoop
wakker te worden uit de kou
weet ik niet, misschien

doe ik wat jij doet en duw
ik het naar de toekomst
Dan bestaat het niet

Bochten tussen bemoste keien
slechte ontvangst in de wolken
op de bergen ze wijken en sluiten
zich achter mij mijn gedachten

houden ze gevangen op de weg
geen vergezichten niet stoppen
om te plassen rustig doorrijden
stilstaan is gevaarlijk misschien

ga ik een pas over naar de zon
toch nog een gedachte
uit de mist van mijn gevoelens
ik mis de zon

op de radio flarden
Nostalgia met veel ruis
zou het helpen om te huilen

zodra dat veilig is?

De briefkaart vergeelt
al zo lang

Geen contact
Ik heb geen adres
om er iets aan te doen

Bovendien, in gedachten gezegd
slibben mijn woorden dicht
met voorzichtigheid

Wij delen alleen de wind
die ons bedekt

met zand uit Zuid
pollen uit Oost, regen uit West
en uit Noord komt de kou

Dan trek ik een trui
over mijn hart, strijk
met mijn vingers

over mijn ene buik
denkend aan jouw handen

Wanneer het stil is, buiten
alleen een lichtreclame
voor genoegens van de grote stad
binnen alles grijs

de geur van de hond
alleen ik
rondlopend
alsof ik niet thuis ben

maar verken wat
er te zien is van de mensen
die hier wonen: niets
bijzonders, al is er

één opgeruimde kamer
met een lege kast
en op de sprei een knuffel
zacht onder mijn hand

dan wordt het stil
in mij, ben ik
niet op zoek, zonder iets
waarop ik zou willen hopen

Ik hang hier maar
Wat zou ik spartelen?
Helemaal voor mezelf
de pot thee, de tafel

de kamers van ons huis
met zijn nieuwe ramen
de krassen in de kast
al de cadeautjes

die ik aan jou gaf
en de poster van het schitterende
water aan de horizon
met de schim van een schip

Ik hang hier maar
wat rond in jouw afwezigheid
niet in staat tot actie, zo sterk
en nabij voel ik jouw aanwezigheid

Waar het witte land groen en jong is
maar de liederen nog treuren

om generaties die verdwenen
in de nevels van het wachten

op de bergen aan de overkant
waar het leven hard en oud is

waar de haarden altijd branden
marmotten hun neus opsteken

bij bejaarden die daar zitten
te picknicken en te schilderen

de kruipbrem en de ronde tafel
voorbij de kamillevelden

op de terp achter de heiwallen
en de varenhagen in het smaldal

die daar nog steeds wuiven op de helmen
van verdronken ijzeren soldaten

mijmer ik over het leven en eet ik
chocolade aan de kameelrivier

Vandaag geen nevels tegen de heuvel
waar eens het Leeuwenfort stond

Ik moest wel kiezen voor de rijkste
want anders waren ze gaan vechten
om mij, ze doen niets liever lijkt het

waar is hun verstand? Ik huil
om mijzelf vergeefse tranen
die niets veranderen, nergens

tussen de gordijnen in de binnenvertrekken
is mijn schoonheid veilig, mijn ziel zoekt
onwetend wat waar is, naar de liefde

van mijn sterke man in mijn schoot
om me vrij van angst over te geven
en moeder te worden, een goede vrouw

te zijn, niet lastig gevallen
door een oosterse prins die
betoverend fluit speelt om mij

op zijn paarden van de zee mee
te nemen naar een paleis
aan het water dat schittert

van ongeluk, schepen vol wolken
brengt en mijn bloesems
terugwerpt op het kiezelstrand

Onze kamers liggen rondom
het vierkant van de hemel
boven de put op de binnenplaats
Soms hupt er een mus op mijn hand

Hier komen maar af en toe mensen
om geld te brengen, dag en nacht
staan de voordeuren open
versierd met vergulde sneden

Ik heb gehuild bij het afscheid
appa's handen op mijn schouders
amma's kussen op mijn hoofd
Een uitverkoren kind was ik

maar ik huilde niet van vreugde
Allemaal tellen we de jaren af
die we wijden aan het vuur
van de aarde en iedereen

die samen met ons knielt
in deze tempel van houvast
bevestigt het heilige verbond
van zijn lot met dat van de anderen

Struiken beschutten de achterdeur
gespierde portiers sluiten de grendels
Wij wonen verborgen in het midden
rondom het vierkant van de hemel

boven de put op de binnenplaats
Soms hupt er een mus op mijn hand
Allemaal tellen we de jaren af
We zijn vrouw geworden

zonder het te mogen zijn
voor iedereen die knielt
voor het vuur van de aarde
dat brandt voor de eenheid

van het land, het verbond
van de grote mannen
die achterom de code kloppen
waar we hen op bed wassen

in woorden van lof
onze gewaden afleggen
en knielen voor de troon
van hun hopelijk onvruchtbare macht

Ik vier mijn verlangens
op het tempelbed, niets
doen, kijken en ruiken

wat de priester beschrijft
zo is het mij vooraf verteld
Een oefening

mij ontspannen in het wild
van de bergen, in een grot
Zijn woorden zalven mijn zenuwen

en knopen ze los uit het binnenste
van mijn buik, spoelen mijn maren
af met warme aandacht, herstellen

mijn spieren en mijn ziel
Zo wil ik verder leven
Laat het los, laat het los

dat is de oefening
mijn enige kans
om het vast te houden

Vandaag ben ik op de hei
mijn gewoonten uit gewandeld

ik keek om en zag zorgzaamheid
met tegenzin, boosheid en onmacht

in mijn gewoonten schuilen

bij angst die ik niet kon vatten
en ze zagen er doodgewoon uit

Mijn vertrouwde gewoonten
en hun ogen riepen alsjeblieft

help

Mama
wat ik tegen jou zeg
wat ik tegen niemand zeg

wat er gebeurd is
wat niet valt uit te leggen
wat we maar zo moeten laten

ik heb geen idee
hoe het anders kan
of het anders moet

mama
we houden het leuk
we kunnen praten

over iets anders praten
onze woorden insmeren
ze luchtig laten glijden

langs de schurende muren
om het ongemak heen
half luisterend

zelf de rest bedenken
dan gaat het wel
zo gaat het toch?

Die geheimen, mama
hoeven we niet hardop
te weten, weet je

ik mis de lange wandelingen
de lange avonden samen
de verveling van toen

We hebben geen goud gemaakt
in de stank van 50 emmers
urine drinken we

op vroeger, trofeeën om ons heen
uit de kast met zeven sloten
als geschut om ons geluk

We lenen luxe
voor een schuld aan later
dan we mee willen maken

We eten troosttaart met slagroom
en stoppen de afgekloven botjes
als sieraden in onze neusgaten

Het feest loopt ten einde
de matrassen liggen klaar
voor na het borrelbad

Alles is o zo interessant, we praten
steeds harder, luister hoe voortreffelijk
we dierengeluiden nabootsen

In het laatste donker
voor de dageraad zwerf ik
na het feest door de stad

de lucht is helder
maar ik heb geen idee
wat ik zou willen

De rivier glijdt voorbij
langs de lege kaden, de wegen
zonder verkeer, het is stil

om de oude monumenten
alles netjes aangeveegd
In de museumpaleizen

wonen naakte mensen
van marmer en verf
de prinsessen zitten te kaarten

in de kelder van de bedienden
mijn stappen weerklinken
in het strijklicht van de tijd

Ik was jong, ik ging

grootse schoonheid ervaren
op handen van succes, nu
loop ik op wolken

van elektrisch licht
glitter en bewondering
mijn pensioen te vieren

in de hemel der feesten
ster onder de sterren
lachend mooie mensen

parels, botultox en gel
in halfgrijs haar, onvermoeibaar
op de maat van het koper

niemand hoeft naar de wc
we zweven over de bedden
waarin de wanhoop woelt

om de dagen en de jaren
van mislukte levens, en we dansen
de polonaise want we gaan

nergens heen

Door de week passeer ik 's avonds
lijdzaam en niet begrijpend
ramen van mensen die niet weten
dat ze verloren zijn, het paar
dat al tien dagen kust

overal wachtenden en nergens
vind ik de grootse schoonheid
waarvoor ik wil leven, op weg
om mijn weemoed te delen
en herinneringen aan onze plannen

Wij oude bekenden amuseren ons
met gespeelde zelfgenoegzaamheid
eenzaam wijden we ons aan het zalige
nietsdoen, onder elkaar het middelpunt
van babbelende afwezigheid

Na het afscheid van de eerste vogels
voel ik me treurig en ongeschikt
voor de dagen in het helle licht
de aftakeling van onze levens buiten
de toverwereld van de nacht

Geen storm, geen stilte
een diepe deining van mijzelf
in mijzelf verloren zijn

mijn organen vervloeid
in gevoelens vlugge visjes
golvend onder
een gladde huidspiegel

vergeten verlangen
onbestemd uitstromend
over mijn wangen

Kijk

mijn handen
ze zouden iets moeten doen
maar ik weet niet wat

niemand heeft mij nodig
saaie dagen, lege handen
blaadjes in de wind

en zand
ik let op het zand
kijk

een foto
vitrage voor de ramen
en een schim erachter

Dat weet je wel mam
dat ben jij
kijk ons huis, het grote huis

met de tuin, het prieel
waar papa koffie dronk en zat
te schrijven, kijk, hier

en daar zit jij te lezen
op de schommel, net als nu
in de schommelstoel

maar je leest niet meer
je kijkt
alleen tv