Het is al de hele dag zo
De wachtenden achter
de regengrens schuilen

in nissen aan het trottoir
langs Bar Titanik, geen hoop
op toegang noch op het einde

van de lange regentranen
over de ruwe muur, het raam
en de tralies voor de vrolijkheid

binnen, waar ik hand in hand
in trage cirkels om de band loop
over het zwart en het wit

van met modder beplaste tegels
Ook tegen de keer in en een keer
door het midden, de zangeres

onafgebroken aankijkend, kijkend
of ze terugkijkt, zonder hoop
dat ze dat ze dat zal doen. Wachtend