We zijn ons eigen publiek
van ons is de stad, de fontein
speelt mijn toneel, het mag niet
maar de nacht is warm
en ik heb er zin in

Marcello komt de trappen af
hij kijkt liever, maar toch
bukt hij zich, zet zijn schoenen
naast het glas melk
en stapt het water in

Strelend vouwt hij zijn handen
om mijn hoofd, nog zonder
me aan te raken
ja! ja! hij zoekt mijn lippen
de wereld lijkt stil te staan

ik voel zijn adem
terwijl hij bevriest en omkijkt
naar een man op de fiets
met een pizzadoos op zijn hoofd
Zijn ziel is in de war

Met touwen in het donker
hijsen kerels het doek omhoog
langs de palen van de circustent
het rode heiligdom van de bende
dwazen zoals de mensen op straat
om wie jij en ik niet mogen lachen

de veteraan die de oorlog verloor
de zilveren diva met haar pruik
de vagebond, de dommekracht en alle
mannen met het gezag van een snor
uiteindelijk ook ikzelf
en mijn assistente die om alles lacht

Een fopneus past ons allemaal
we hebben een hamer, een grote
groter en grootst, we lopen rond met een bijl
in ons hoofd of een pluim op de hoed

Wat maakt het uit, het doek valt
en wordt elders weer opgetrokken
de muziek speelt door
rond en rond en rond

Langzaam luidt de klok
langzaam stappen de ezels voort
onder zwarte dekkleden

Hoog is de dichte koets
Boven is Boven en Onder is Onder
Huilend dragen we de lange sleep
het circus door, we wisselen
van hoed, rollen het testament uit
en staan stil voor een groepsportret

Het leven gaat door, onder tromgeroffel
rijdt de koets rond, sneller
en sneller, opgejaagd
door de muziek en saluutschoten
uit de tuba, overal rook en vuur
de brandweer rukt aan

Champagne en applaus
We zwieren door de serpentines
tot het licht uitgaat

In de lente betoveren de populieren
met pluizen de stad, onze kleren
worden versierd, we zijn op de helft
van de vastentijd, het is feest

De winterheks trekt door de straten
naar haar hoge stoel
op de brandstapel, iedereen lacht
de harmonie zet in, en wij
dansen in de stinkende rook
die alle kanten op waait
het wordt een jaar als altijd
goed en slecht, we vieren het

's Zomers slaan we de vliegen
van ons gezicht, alles blijft
zoals het is, de dikke boom
wordt weer iets dikker

Oom klimt erin, hij schreeuwt
naar de hemel en over het land
Ik wil een vrouw, ik wil een vrouw
Hij gooit stenen naar de mannen
op de ladder, de broeders komen
Ik weet het allemaal nog goed
ik ben nu zelf een oude heks
met pluissneeuw in mijn haren

De foto opent mijn herinnering
aan de vrijheid van het strand
de ruimte waar alles kan

waar ik mijn fantasieën opjoeg
tot ik ermee wegvloog
de hemel in

maar er zat altijd een strik
om mijn enkel, met een touw
dat mij weer omlaagtrok

en als ik een aanloop nam
en in zee sprong, spoelde ik
na een tijd vanzelf terug

naar de familie aan de tafels
onder een dak van namaakstro
met de bruid in het midden

die hier vroeger hurkte en dan
omkeek en naar me knipoogde
terwijl ze plaste in het zand