Uit tijden waarvan ik geen idee heb
of ik er onbewust van weet
is in Carrara dit blok gebroken

Wat voor bloed stroomt er
door zijn aders? Wat roept het
in mijn hoofd? Een stuk steen

dat zichzelf blijft, onvatbaar
voor alles dat ik probeer
eraan toe te dichten

Het blijft gewoon wat het is
terwijl het in mij vormgedachten vormt
die ik met beitels uit mijzelf vrijhak

Kijk! Kunst. Van mij. Zie je
mij? Alleen ik doe dat zo
Kijk, ik besta!

De steen is nog steeds een steen
maar ik ben er nu pas
in het contact, na het contact

De steen schiep
mijn creatieve gedachte
de steen schiep mij

even, voor wie het weet, een beetje
op den duur hoogstens mijn naam
maar de steen blijft scheppen