Uit de hemel
duiken snelle stippen
naar een niemandsland

vleugelloos weggeworpen
zachte tassen, stoelen
hard metaal, ledematen
ook mijn hart

staat stil
van ongeloof
toch ligt daar een lakschoen
toch lees ik opengeklapte levens

Mijn vertroebelde ogen
en mond vol gedachten
vragen om woorden
voor de leegte

Dit veel te grote gebeuren
op een doodgewone dag
reikt voorbij de horizon