Werd ik gewekt
door rammelende emmers
als tikkende regen

tegen het brullen
de fluitende inademing
en de mijmerende zuchten

van het orgelmonster?
Kromme pijpen blazen me
de ruimte in, alles verschuift

tot ik geen houvast meer heb
en mijn lichaam in trance
oplost tussen wringende klanken

Compact als een schotel
zwenk ik steeds zwaarder
door octaven ruimtepuin

met ingehouden adem
uitziend naar het verlossende
licht van de eeuwig verre

zwaartekracht die me
smelten en verbranden
zal als ik er ooit aankom

Valse sirenenzang lokt me
met harmonieën waarin
het dashboard oplicht

mijn gedachten weer helder
om een koers te bepalen
en weg te gaan

van deze depressie
alsof er bestemmingen zijn
Hoop en verlangen

buitelen door de sterrennevel
als het klaterende water
uit de bronnen van de Moldau

Het monster brult weer mee -
om gek van te worden
uit elkaar te spatten

en in brokstukken uiteen
te drijven, tikkend
tegen de stilte

als het einde van een bui
Maar na de rust rollen er massa's
torenhoog overheen, steeds

zweef ik
tussen droom en daad
Slapeloos

brabbel ik nog wat
wadend in berusting
Liedloos